gerard2

Dat jullie nu al de kracht gevonden hebben om aandacht te geven aan andere dingen dan de verwerking die in volle gang zal zijn is te bewonderen. Het gemis zal groot geweest zijn, vooral 3 mei, de verjaardag van Mark. Zal vreemd en leeg gevoeld hebben die dag. Jullie schrijven dat wij hier op de automatische piloot hebben gestaan, hoe herkenbaar zal het zijn voor jullie, je wordt geleefd, zoals je omschrijft, zoveel mensen om je heen. Alle zaken die geregeld moeten worden, dingen waar je nooit bij stil gestaan hebt, alles moet in korte tijd beslist worden.Er zullen waarschijnlijk nog vele zware momenten volgen, momenten waarop je Mark echt gaat missen. Kan me voorstellen dat daar pas tijd voor komt in de stilte na het afscheid. Mensen die wat minder langs komen, jullie leven gaat door, hun leven gaat door. Ons leven gaat door. Af en toe zouden we even de tijd moeten nemen om hem weer in gedachten te nemen. Hoe hij was, wat hij deed voor zijn groep en peloton. Hij was een prima vent, eentje waar je echt op kon vertrouwen. Altijd opgewekt en bezig met zijn werk als het moest. Een man vol plannen voor zijn toekomst.

De mannen van zijn eenheid zijn de poort al uit geweest, ook de mannen die met Mark en Dennis zijn meegereisd naar Nederland. Je kon zien dat het spannend was voor hen, dat ze er best tegen op zagen. De eerste keer zijn ze naar een locatie buiten geweest waar ze samen een paar dagen hebben gezeten. Een korte actie is daar gedaan. We hebben uit ons midden een andere commandant voor de club gehaald. De mannen van het peloton zijn daar blij mee. Die zagen zichzelf al ingezet worden voor andere klussen dan waar ze voor geoefend hebben. Met deze oplossing zijn ze weer een volledig inzetbare eenheid, zeker voor hun gevoel. Door die actie groeit langzaam weer het vertrouwen in eigen kunnen. Ze zien zichzelf weer als volwaardig. Eergisteren zijn ze ingezet als QRF (Quick reaction Force) Een dienst die vereist dat ze gedurende meerdere dagen paraat staan om in noodgevallen eruit te moeten.Voor die actie moesten ze door een stuk terrein dat sterk leek op het gebied waar de aanslag was gepleegd. Dat was een moeilijk moment waar ze wel even voor moesten slikken. Misschien wel beter dat ze er ineens voor stonden want niets is zo slopend als ergens naar toe moeten werken waar je tegenop ziet, dan groeit de nervositeit.

De rest van de eenheid draait ook weer door, al zijn we allemaal ouder geworden. Je ziet de hele jonge mannen van eerst nu duidelijk bewuster bezig, ze zijn in hun doen en laten gegroeid. De sfeer in de gehele eenheid is goed te noemen, mede daardoor is de kracht gevonden voor de mannen om er weer de schouders onder te zetten. Ook wij zijn ons er van bewust dat Mark en Dennis hetzelfde gedaan zouden hebben. Daarbij meegenomen dat als wij nu zouden stoppen het verlies echt voor niets geweest is, dat kun je een collega niet aandoen. Wij gaan dus verder, ongeveer op 18 mei zitten we op de helft, het zal gevoelsmatig nog lange tijd duren, alle patrouilles worden door ons uitgezwaaid en weer binnengehaald. We zijn helaas hard met de neus op de feiten gedrukt door de aanslag. Het is nooit zeker dat je hen die je uitzwaait ook weer terug ziet. Wij volgen de verrichtingen van onze mannen op een computersysteem, zien wat de vorderingen zijn, wat ze tegen komen. Elke keer dat ze weer allemaal terug zijn is dan ook een grote opluchting, voor hen en voor ons.

Wij hopen dat de beelden die zijn opgenomen helpen in deze moeilijk tijd, dat de periode hierdoor waardig afgesloten kan worden. Het zijn wel de meest intieme momenten net na het overlijden die jullie door de afstand hebben moeten missen. Ik hoop dat de beelden deze momenten invullen en dat jullie de kracht vinden om weer door te gaan. Ik wens jullie sterkte toe in de komende stilte en de momenten dat het gevoel van het verlies hard boven komt. Hopend elkaar in goede gezondheid een keer te treffen, kan nog niet zeggen wanneer maar ik hou het zeker in gedachten.

Hier even een up-date vanuit Hengelo. Jullie leven zo met ons mee dat we het normaal vinden om jullie tijdens de uitzending op de hoogte te houden van de gebeurtenissen in Hengelo. Toen Mark nog onderdeel uitmaakte van jullie peloton stuurde ik hem elke dag een up-date vanuit Hengelo. Ik beschreef hierin de dagelijkse dingen die hier in Hengelo plaatsvonden. Sinds 18 april ben ik hier noodgedwongen mee gestopt. Ik heb nog eenmaal voor jullie een verslag geschreven over de gebeurtenissen hier in Hengelo vanaf die fatale 18de april t/m 28 april en dat was het dan. We pakken dus gewoon de draad weer op en starten met 29 april, de dag dat wij uitgenodigd waren door premier Balkenende en de dag dat de met Mark meegevlogen soldaten na een indrukwekkende week weer terug gingen naar Afghanistan om de draad van de missie weer op te pakken.Tjonge, tjonge wat hebben de mensen in Hengelo veel respect gekregen voor die jongens van Defensie. Zo perfect als alles bij Mark zijn crematie en condeleance geregeld was overtrof ieders verwachting. Iedereen die wij hebben gesproken spreekt hier met heel veel waardering en respect over. Zoals jullie daar bij Defensie mee om weten te gaan is heel bijzonder, jullie schamen je er niet voor om jullie emoties te laten zien. Dat laat bij de “gewone “mensen een hele diepe indruk na, men ziet dat Defensie net zo lijdt als de burgermaatschappij bij het sneuvelen van een jonge soldaat. Men ziet dat Defensie geen bikkelhard apparaat is waarbij iedereen een nummer is, nee, men ziet dat Defensie heel veel menselijke trekjes heeft en dat wordt door iedereen zeer gewaardeerd. Zal niet gemakkelijk zijn om van de mooie asfaltwegen in Nederland weer terug te moeten naar de Afghaanse zandbak. Ik hoop dat de meegevlogen soldaten snel de draad weer kunnen oppakken en dat jullie allemaal heelhuids straks ergens achter in juli 2008 weer in Eindhoven aankomen.

Dinsdag 29 april moesten Gisela, Ellen ( Marks vriendin ) en ik dus naar Den Haag, naar het Catshuis, naar Jan Peter Balkenende. We hadden met Gert Jan van Essen ( onze begeleider ) afgesproken in Apeldoorn omdat hij daar woont en wij toch die kant op moesten. Was een beetje onzinnig om Gert Jan eerst naar Hengelo te laten rijden want hij woont zelf in Apeldoorn. Om 13.00 uur hadden we afgesproken bij de Cantharel, een van der Valk restaurant langs de A1.

We waren door de minister president om 16.00 uur uitgenodigd maar we moesten rekening houden met de files, die er deze dag helemaal niet waren. Het gevolg was dat we om 15.00 uur al in Den Haag aankwamen. We hebben wat rond gereden ( sight seeing ) en hebben ons om 15.30 uur bij de poort van het Catshuis gemeld. Gaat nog een hele controle aan vooraf voordat je uiteindelijk naar binnen mag. Via een bosrijk oprijlaantje kom je dan bij een aardig optrekje dat de naam het Catshuis draagt. De Minister president was er nog niet maar er waren al wel wat ouders aanwezig waarmee we wat gesproken hebben. Je weet eigenlijk niet zo goed wat je moet zeggen, je zit allemaal in hetzelfde schuitje maar je weet niet hoe een ieder er mee omgaat. Persoonlijk vond ik ons één van de “vrolijkste” afgevaardigden, de mensen die wij gesproken hebben waren allemaal behoorlijk vol wrok richting regering en richting Defensie. De een vond de missies maar niets en de andere vond dat hij / zij niet goed werden begeleidt door Defensie. Met beiden hadden wij helemaal niets gemeen. We zagen en zien nog steeds het nut van dergelijke missies in en we hebben al helemaal geen klagen over de begeleiding van Defensie. Ze hebben ons immers een 6 sterren-generaal toegewezen in de persoon van kapitein Gert Jan van Essen, een geweldige kerel die er voor iedereen is, bij dag en bij nacht. Na een informeel onderonsje werden we als ouders ingedeeld in groepjes. We kwamen aan tafel te zitten met dezelfde mensen waarmee we in het voortraject hadden gesproken. Bij toerbeurt kwam er iemand van de regering of Defensie bij ons aan het tafeltje zitten. Eerst kwam generaal Vermeulen bij ons aan tafel. Het gesprek ging grotendeels aan ons voorbij omdat de anderen bij ons aan tafel direct de belangstelling van de " gast aan tafel " kregen en het steeds ging over de begeleiding en over het nut van de missies. Zo ging het bij elke "gast aan tafel ". Om 17.30 uur zei Gisela tegen Gert Jan dat zij naar huis wilde. Gert Jan vond dat iets te gortig en zei dat we uit beleefdheid tot 18.00 uur moesten blijven. Er werd dan nog een foto gemaakt van de minister president en de hele groep. We hebben het tot 17.45 uur volgehouden en zijn toen toch maar vertrokken. We hebben iedereen netjes de hand gegeven en zijn richting het Oosten vertrokken. Wij denken nu dat we zoiets niet weer doen. Het waren allemaal lotgenoten van ons maar we weten nu nog niet zo zeer of we daar wel die steun kunnen vinden die we zoeken. We denken dit meer te vinden bij onze vrienden en kennissen, bij onze buren en bij onze familie. We gaan dat eerst eens proberen en mocht dit niet lukken dan kunnen we altijd nog terugvallen op de groep “Ouders van gesneuvelde soldaten tijdens een missie “. We hebben na afloop met ons vijfen lekker gegeten bij de Cantharel. Gert Jan had scholfilet besteld omdat dat onbeperkt eten was, je kon zoveel krijgen als je opkon. Ik heb na mijn zigeunerschnitzel ook nog een scholletje of twee weggewerkt. Gert Jan bestelde ze en ik heb ze voor hem opgegeten…….

We slaan even een paar dagen over, een paar dagen van veel bezoek en veel aandacht. Iederéén had feest, het was koninginnedag en direct daarna Hemelvaartsdag. Dit jaar hebben we daar niet veel van meegekregen, we waren niet “ in the mood “ voor feesten en partijen. Zaterdag was de verjaardag van Mark, zijn eerste zonder Mark. Gisela had op zijn slaapkamer al een doosje klaarliggen voor zijn verjaardag. Een doosje met slingers, kaartjes, echte hollandse sigaretten en allerlei kleine kadootjes. Dat doosje zou maandag 21 april op de post gegaan zijn en zou dan op 3 mei wel in Tarin Kowt zijn. Het doosje hebben we uiteraard niet verzonden maar het heeft wel tot zijn verjaardag onaangeroerd op zijn bed gelegen. Zijn broer Ruud zat op een gegeven moment zonder peuken maar er was geen haar op zijn hoofd die er aan dacht om de peuken van Mark te pakken. Zijn vrienden en vriendinnen wilden sávonds allemaal langskomen. Daar hadden wij weer geen zin in, ik heb ze via Ellen € 50,00 mee gegeven met de boodschap “dit is van Mark, drink er maar een paar op “….. Ruud, zijn broer en zijn vriendin Chris kwamen omstreeks 10.00 uur koffie drinken en zijn de hele dag gebleven.

Zijn special vriendje uit Hengelo Maikel van Ernst, was de eerste die ‘smorgens om 10.30 uur aan de deur stond. Maikel gaat eind juni naar Afghanistan, hij zou Mark daar als het ware aflossen. Hij kwam met een grote bos bloemen en met tranen in zijn ogen zei hij: “ Ik heb maar bloemen meegenomen maar weet niet of dat wel gepast is op deze dag “. Als je dat ventje ziet op zo’n moment schiet je meteen vol, je wordt weer even heel goed met de neus op de feiten gedrukt. Die Maikel is een echte tranentrekker geworden. Komt waarschijnlijk omdat hij qua karakter wel heel veel op Mark lijkt, heel attent en heel behulpzaam en een regelneefje. Hij had bijvoorbeeld het vervoer geregeld van een groep van zo’n 30 vrienden naar de crematieplechtigheid, hij had de regie in handen van deze groep. Ik denk te weten dat Mark ook zo was, initiatief rijk en vaak sturend. We hebben Maikel wat foto’s laten zien van Mark en na verloop van tijd drogen de traantjes op en gaan we weer over tot de allerdaagse bezigheid, het ophalen van herinneringen aan Mark. Maikel heeft heel wat met Mark meegemaakt en weet voor ons nog veel dingen te vertellen die wij gelukkig nog niet wisten. Hij was me er één, die Mark van ons, voor de duvel niet bang en altijd in voor een geintje !! Het liep eigenlijk de hele dag door, vrienden kwamen en gingen en sávonds is mijn zus geweest met haar man en kinderen. We hebben de chinees laten aanrukken tegen 19.00 uur en daar mag je dan twee dagen van eten. Al met al een moeilijke dag maar met behulp van iedereen hebben we ons er keurig door heen geslagen. Zondag 4 mei was de dodenherdenking. Wij hebben op de Tv de plechtigheid op de Dam bijgewoond, was indrukwekkend om Peter van Uhm een krans te zien leggen. Je kon duidelijk zien dat hij het er moeilijk mee had. In Hengelo had de burgemeester na afloop een toespraak waarin hij ook Mark nog noemde als slachtoffer van oorlogsgeweld. We hadden met Ellen afgesproken rond de klok van 21.00 uur. Ze zou Koen en Dewie ( close friends ) meenemen. Weer veel herinneringen aan Mark opgehaald en voorzichtig Ellen geprobeerd uit te leggen dat ook zei moest proberen over deze ellende heen te kijken. Ze heeft nog een jaar of 60 te gaan en moet de herinneringen aan Mark levend houden maar moet zich niet gaan verstoppen. Eigenlijk wilden we haar zeggen dat ze op zoek moest naar een nieuwe vriend en dat wij daar helemaal geen problemen mee hadden. Dat was natuurlijk nog veel te vroeg, zij was daar nog lang niet aan toe. Ze weet nu hoe wij er over denken en dat we no hard feelings hebben als er een nieuw vriendje om de hoek komt kijken.

s’Maandags kregen we bezoek van Luitenant Kolonel van Harskamp. Hij kwam in burgerkleding want hij had nog vakantie. Hij had 9 dagen verlof , was een week met zijn gezin op een reeds lang geplande vakantie geweest, en ging op zijn laatste twee vakantiedagen op bezoek bij Toninho Norden en Roger Hack en bij ons. Een geweldige amicale man, een no nonsens generaal die ons precies uitlegde wat er gebeurd was op 18 april, die ons vertelde hoe de missie in elkaar stak, wat er bereikt was tot nu toe en ook dat we nog een lange weg te gaan hadden in Afghanistan. Er was vooruitgang maar het ging allemaal stapje voor stapje. Ook hij zou willen dat het allemaal iets sneller ging en niet met zoveel problemen. Elk slachtoffer is er ook voor hem één te veel. Mensen die strijden voor een betere wereld moeten allemaal weer heelhuids thuiskomen. Helaas is dat niet altijd zo…Richard ( zo heet hij ook ) beloofde ons om nog wat zaken na te gaan in Uruzgan. We hadden nog wat vraagjes waarop hij niet direct antwoord kon geven. Als je dan woensdag een mailtje krijgt met de woorden: “ Hallo Gerard en Gisela, Ik ben weer terug in de zandbak en bijgaand de beloofde informatie, etc etc “ dan weet je wel dat ook Luitenant Kolonel van Harskamp het bezoekje van maandag prettig en onderhoudend heeft gevonden en dat hij ook een man is waarvoor geldt “ een man een man, een woord, een woord “.

6 Mei ben ik weer begonnen op mijn werk. Geweldig zo als je ook daar opgevangen wordt. Je hebt alle vrijheid om erover te praten, iedereen komt bij je langs en wens je veel sterkte en als je het zelf even moeilijk hebt mag je rustig een traantje laten. Ik ben blij dat ik werk waar ik werk ! Gisela is een week later weer begonnen en heeft zo ongeveer dezelfde ervaringen. Het is voor haar allemaal iets moeilijke dan voor mij, ik werk op een administratieve afdeling en Gisela staat in een winkel. De collega’s van Gisela en mij zijn gewoonweg allemaal schatten van mensen. Hier geldt wel heel erg dat wat je geeft krijg je terug. Gelukkig heb ik zelf altijd heel veel om collega’s gegeven, ik pluk daar nu de vruchten van.....

We slaan weer een paar daagjes over, vrijdag 15 mei zouden we naar een concert gaan van Ten Years After, was al lang voorde 18de April gepland en we hadden besloten om toch maar te gaan. Ik zelf keek er erg naar uit, ik heb die band de laatste jaren tig keer gezien en elke keer is het boeiend, onderhoudend van de eerste tot de laatste noot. Dit concert was speciaal, het eerste na Mark’s overlijden. We hadden ons smiddags wat moed ingedronken om in de juiste stemming te komen. Lukte echter niet echt, het concert zal best goed geweest zijn, maar bij veel nummers dwaalden mijn gedachten continu af naar Mark. Nummers als “I like to change the world “ en “ Victim of circumstances “ en natuurlijk “Can’t keep from crying sometimes “ lenen zich uitstekend daarvoor. Ze zouden voor Mark geschreven kunnen zijn……..We hadden ook nog een concert van Bon Jovi op 22 mei op de kalender staan. De kaartje hebben we via internet verkocht. Zaterdag 25 mei hebben we kaartjes gekocht voor het Bruce Springsteen concert op 18 juni in de Arena, hopelijk is dat wel wat, aan Bruce zal het zeker niet liggen. De vakantie’s 2008 hebben we geannuleerd. Lloret de Mar en Salou zijn niet echt plaatsen waar je wilt zijn als je net je zoon hebt verloren. We zien wel waar we terecht komen, een collega van mij heeft me al een weekje haar vakantiehuisje in Egmond aangeboden. Lijkt ons wel wat, fietsen huren en/of langs zee wandelen. Ja, ja, we worden ouder, zou Mark gezegd hebben.

De bedankadvertentie heeft inmiddels al in wat blaadjes, krantjes gestaan. Ik had, vonden wij, een hele mooie in elkaar getoverd, een persoonlijk dankwoord voor wat de mensen allemaal voor ons hebben gedaan met een fotootje van Mark erbij ( zie hieronder ). Donderdagochtend belde de begeleider van Peter van Uhm en hij kwam met het idee om vrijdag 22 mei een gezamelijke bedankadvertentie te plaatsen in de Telegraaf, de Gelderlander en dagblad Tubantia. We hebben daarmee ingestemd maar kregen er later wel een beetje spijt van. De advertentie was vrij onpersoonlijk qua opmaak en niet helemaal onze stijl. We gaan het volgend jaar op 18 april met een in memoriam recht zetten !!

De ontelbare brieven, kaarten, telefoontjes, huisbezoeken en bloemen die wij mochten ontvangen

en de overweldigende belangstelling bij het condoleren en bij de crematieplechtigheid van

Mark Schouwink

We moeten door maar zullen voor altijd iemand moeten missen die strijdend voor de vrijheid

van het Afghaanse volk zijn leven liet. Deze wederopbouw dompelde ons in diepe rouw.

Maandag 26 mei kregen we via Gert Jan opeens de portemonee van Mark aangereikt. Was toch nog teruggevonden. Allemaal weer van die momentjes dat je weer even heel echt met de neus op de feiten gedrukt wordt. Naast de foto’s van Ellen en ons zaten er ook nog een paar consumptie-bonnetjes en wat geld in. De consumptie-bonnetjes bewaren we als aandenken en van het geld hebben we op een terrasje gezeten. Dat doen we trouwens veel de laatste tijd, terrasje pikken en zelfs lunchen tussen de middag met zijn tweetjes gebeurd vaker dan voorheen. Vrijdags haal ik Gisela op van haar werk om 13.00 uur ( beiden hebben we een 36 urige werkweek en altijd vrijdagmiddag vrij ) en gaan we lunchen in de stad.

We hadden drie dagen Winterberg geboekt om te vluchten vanuit Hengelo, om even met zijn tweetjes te zijn, om op andere gedachten te komen. Ook dat werd geen succes, na één dag waren we weer thuis. We dachten in het stille Winterberg maar aan één ding, we praten alleen maar over Mark. Mark was overal, elke minuut van de dag. Thuis ben je na zo iets toch het beste op je plaats is onze ervaring. Je doet je dagelijkse dingetjes, je moet wassen, je moet koken, je kunt in de tuin gaan werken, je kunt de schuur gaan opruimen etc. Je vind altijd wel wat om je gedachten eventjes te verzetten. In Winterberg lukte dat niet echt.

Vorige week zijn we naar Ermelo geweest om Mark zijn kast uit te pakken. Mark had wel een grote verzamelwoede want hel veel zaken hadden we drie of vier-dubbel……Alles gaat terug naar Defensie, we willen niets houden wat groen is. We hebben een desert-pak, zijn baret, al zijn naamplaatjes, badges etc natuurlijk wel gehouden. Dat is persoonlijk en waardevol voor ons. Het legergroen kan wat ons betreft in de recycling, scheelt weer belastinggeld in 2009 zullen we maar denken.

Vandaag moesten we naar het crematorium om een veldje uit te zoeken voor het verstrooien van de as. Dat gaat trouwens gebeuren op 1 augustus 2008, op 01-08-08. Er komt een gedenkplaatje op een zuil in Usselo met de volgende tekst:

Dat plaatje hangt er al als wij Mark op 1 augustus 2008 gaan verstrooien. Gisela krijgt nog een heel klein beetje Mark in een zilveren hangertje. Ze wist niet helemaal zeker of ze dat wel wilde maar als je het niet doet kan het nooit meer dus gewoon doen. Het was een heel klein beetje tegen de wens van Mark in, hij wilde verstrooid worden maar hij zou hier vast en zeker niet rouwig om geweest zijn. Het is gewoon moeilijk om hem helemaal echt los te laten. Je hebt nu nog een heel klein beetje voor eeuwig bij je, klinkt misschien raar maar als je zelf ooit zoiets mee maakt kan je het misschien begrijpen en misschien zo ook al wel.

We hebben ook contact gehad met de ouders van Roger en Toninho. Gaat nog niet echt jofel met deze jongens, ze hebben beide nog een hele lange weg te gaan. We waren een beetje bang om te bellen maar hebben toch alle moed bij elkaar geschraapt en gebeld. Gisela zou de ouders van Roger bellen ik de ouders van Toninho. Gisela heeft met de moeder van Roger gesproken en het ging beter, hij kreeg oefentherapie maar is wel tot zijn middel nog steeds verlamd. Ik heb de Nordens gebeld en kreeg een antwoordbandje. Toen Kenneth ( Toninho’s vader ) terug belde kreeg hij Gisela aan de telefoon. Die kan dat soort gesprekken toch beter voeren dan ik. Ik was eigenlijk blij dat ik een antwoordbandje kreeg……. Met Toninho gaat het nog steeds niet, hij zit regelmatig in een dipje en moet heel veel rusten. We hebben met de ouders afgesproken dat we een keer op ziekenbezoek willen komen maar dat zij even moeten aangeven wanneer dat kan. Uit ale foto’s van Mark kun je wel zien dat hij het heel goed kon vinden met Toninho, die twee waren echt op elkaar gesteld. Zal geen makkelijke bezoekjes worden maar ook daar moeten we doorheen, Mark zou niet anders gewild hebben.

Van Gisela mag ik er geen te lang verhaal van maken dus ga ik er zo langzamerhand een eind aanbreien. Ik wens jullie nogmaals heel veel sterkte en succes en een behouden thuiskomst. Jullie telefoontje vanuit Afghanistan, een telefoontje, gewoon om even te vragen hoe het met ons ging, was geweldig en bijzonder attent, jullie zijn echte kanjers, jullie denken aan alles !!! Als jullie straks terug zien van missie zijn jullie allemaal heel erg welkom in Hengelo !!!

Het is vandaag vrijdag 05 Juni en ik dacht ik stuur een berichtje uit Uruzgan naar jullie. Ik ben de Opc van het peloton de Sgt1 van Dreumel ik had u ook laatst gebeld. Om te laten horen hoe het met Peloton van Mark gaat nu een paar weken verder. En natuurlijk om te vragen hoe jullie het maken naar grote verlies van u zoon.

Ik wilde al veel eerder wat sturen naar jullie maar nu heb ik daar tijd voor vrijgemaakt. Ik heb de brief ontvangen van Koops. Echt een hele mooie brief; vinden wij het. Het peloton heeft hem ook gelezen. Ben erg gelukkig dat jullie daar zo op terug kunnen kijken ondanks alles. We hebben ook een museum van mijn kamer gemaakt. Alle kranteknipsels van Mark, Dennis, Norden en Hack hebben we opgehangen. Daar hebben we een goed gevoel bij. En de twee jasjes van Mark en Dennis in het midden gehangen. Ik stuur wat foto mee.

Verder als wij terug zijn in Nederland is onze bedoeling om op bezoek bij jullie te komen met de kaderleden van het Peloton. Dan nemen we alle foto’s natuurlijk mee.

Verder als jullie nog vragen hebben of dingen die jullie willen weten laat het maar horen. Dan probeer ik mijn best te doen om ze te beantwoorden. Hoop jullie zo voldoende te hebben geïnformeerd omtrent het eerste peloton.

Hier even een update voor degene die er belangstelling voor heeft. Ik stuur het mailtje naar jullie en neem aan dat het dan wel daar komt waar het hoort. Hou de moed er nog even in en tot over een maand,

Bezoek krijgen we nog volop. Deze week houden we de boot een beetje af omdat we vakantie hebben maar er hangt een lijstje in de keuken met namen die allemaal nog een keer langs willen komen. We `werken `ze successievelijk af. Spontane bezoekjes worden uiteraard niet afgewimpeld, iedereen is altijd welkom, iedereen die de moeite neemt om aandacht aan ons verdriet te schenken en hun medeleven te betuigen is elk moment van de dag welkom. Als we er zijn staat de deur altijd open. Stephanie van Jeroen Bos is een paar keer langs geweest om gezellig bij te kletsen. Zij is zelf militair geweest en kan ons veel vertellen over jullie belevenissen in Uruzgan. Ze heeft veel contact met andere dames van jullie peloton en uiteraard ook met Jeroen. Ze is nu voor ons bezig om uit te zoeken wie die militaire vrouw is die ons een pakje liet geven in Eindhoven. Zoals jullie weten had Mark een vriendin en volgens ons was Ellen alles voor Mark. Toen we Mark in Eindhoven moesten ophalen duwde iemand Gisela een mini-tasje in de handen met de woorden “ Dit moest ik U geven van de vriendin van Mark “. Wij dachten wat hebben we nu aan de fiets hangen, de vriendin van Mark is Ellen en die staat hier live naast ons om samen met ons Mark op te halen. We hebben het tasje weggemoffeld omdat we het een beetje lullig voor Ellen vonden maar waren toch wel erg nieuwsgierig wie die `vriendin `van Mark was. Het bleek te gaan om een vrouwelijke collega van Mark en als je dan op haar hyves kijkt dan is het net of ze Mark heel goed kende terwijl wij nog nooit iets van Mark over haar hadden gehoord……Vreemd verhaal maar Stephanie is, zoals gezegd, op onderzoek uit. Wij hebben inmiddels ontdekt dat zij inmiddels weer in Nederland is en dus niet uit jullie peloton kwam. Zij is zo ongeveer eind april uit Afghanistan vertrokken. Op uitnodigingen om eens langs te komen gaat ze nog niet in, ze is er, mailt ze, nog niet aan toe.

We hebben een telefoontje gehad van Peter van Uhm, gaat allemaal erg officieel terwijl die man toch vrij gewoon overkomt. Eerst belt er iemand met de mededeling dat de CDS van plan is om U vanavond te bellen. Je moet dan eerst zeggen dat zoiets Okay is en dan pas wordt er gebeld. Peter van Uhm vertelde ons dat hij bij jullie op bezoek ging. Hij ging altijd bij elk uitzending op bezoek en kon jullie nu natuurlijk niet overslaan hoewel hij zich realiseerde dat dat best eens heel confronterend en moeilijk zou kunnen zijn. We hebben wat gesproken en wat ervaringen uitgewisseld, ik denk dat wij veel meer tijd hebben dan de CDS om zaken af te wikkelen. Ik heb een kantoorbaantje van 8 tot 5 en Gisela werkt gemiddeld 20 uur in de week in een winkel, dat is wel even iets anders dan CDS zijn, dan heb je denk ik niet zoveel vrije tijd ter beschikking. Wij kunnen alles m.b.t. Mark keurig netjes afwerken en hebben daar ook voldoende tijd voor. De vader van Dennis wilde nog een “meet en greet” met het peloton organiseren als jullie straks terug zijn in Nederland, dat was een van Dennis zijn wensen indien het zo zou lopen zo als het gelopen is. Hij heeft ons gevraagd of wij daar bezwaar tegen hadden en of wij daarbij wilden zijn. Natuurlijk willen we daarbij aanwezig zijn, we willen Marks collega’s en vrienden graag beter leren kennen.

Donderdag .a.s. is Mark zijn broer jarig, hij wordt 25, ziet een halve Abraham. Normaliter zouden we er niet zijn geweest, lagen we in Lloret op het strand, maar nu we er toch zijn proberen we er een leuk feest van te maken. Ruud woont op een flatje en we gaan voor hem een BBQ organiseren bij ons in de tuin, er komen zo´n dertig personen. We beginnen om 19.00 uur en gaan dan om 20.45 uur de halve finale kijken. Toen ik op het idee kwam ging ik er een beetje vanuit dat ik in ieder geval naar Nederland moest kijken….helaas het wordt nu Rusland-Spanje. Op TV zagen we dat jullie ook allemaal het EK kunnen volgen en al net zo maf zijn als al die andere Hollanders. Ook hier hadden wij het huis om de twee jaar versierd, dit jaar doen we even niet mee maar we volgen natuurlijk wel alle wedstrijden en zijn nog evenveel supporter als voordien. Wel jammer dat we eruit liggen maar eerlijk is eerlijk, Rusland was gewoon beter. Nu is er eigenlijk niet veel meer aan, we zijn fan van Nederland en een beetje van Italia en die liggen er allebei uit. Ik ben ook zo’n Nederlander die het liefst van Duisters wint en worstel nu een beetje met mijn gevoelens. De meeste sympathie voor de wedstrijd van as donderdag tussen Turkije en Duitsland gaat bij mij uit naar Duitsland........en dat voelt heel raar maar is wel helemaal waar. Ook tijdens dit feestje zal er nog vaak aan Mark gedacht worden, de vrienden van Ruud zijn zo ongeveer van dezelfde leeftijd als Mark en kenden Mark en ons uiteraard ook allemaal, we zullen wel zien hoe het gaat.

We hebben inmiddels via via heel wat foto’s van Mark gekregen. Een erg leuke foto is de foto die ik in deze mail heb geplaatst, Mark is gecamoufleerd maar door de camouflage heen kun je zien dat Mark er erg veel plezier in heeft ! Zelfs zijn oude dienstmaat uit de AMO opleiding in Assen , Martijn uit Haaksbergen, kwam spontaan langs met een Cdeetje met allemaal foto’s uit de AMO tijd. We hadden al heel veel foto’s van Mark maar dat zijn er de laatste weken alleen maar meer geworden.

Voor jullie komt einde missie in zicht. Nog goed een maandje en jullie hebben het er weer opzitten. Wij zijn vaak in gedachten bij jullie en schrikken elke keer als er weer iets ergs gebeurd is. Je let er nu veel meer op en het lijkt wel of er nu veel meer aandacht aan besteedt wordt. Zal wel suggestie zijn maar toch. Vorige week zagen we op de BBC dat er 5 Engelsen op een bermbom waren gereden. 4 waren er direct dood en voor de vijfde wordt gevreesd. Daar lees je hier in Nederland niets over maar op die engelse zender was dat de hele dag hot news. Een paar dagen daarna een pool en 4 buitenlanders, idem dito. Ik kan me zo voorstellen dat jullie allemaal erg naar huis verlangen na 4 maanden woestijn-happen. Pas allemaal nog even goed op elkaar, doe iedereen die Mark kende de groeten en zoals jullie al weten, de deur in Hengelo staat altijd voor jullie open

Op het moment dat ik mijn laatste verhaal aan jullie schrijf zitten jullie lekker op Kreta. Jullie zullen wel aangenaam verrast zijn geweest om Toninho en Roger daar aan te treffen, zal aan de enerkant heel erg fijn zijn maar aan de andere kant drukt het jullie ook weer zeer nadrukkelijk met de neus op de feiten. Ze zijn er niet allemaal zo goed weggekomen als jullie! Ik hoop dat Toninho en Roger het erg naar hun zin hebben in Kreta. We hebben via de ouders van beide ons een beetje op de hoogte gehouden rond hun toestand, we hebben ze wat opbeurende woorden gezonden en we denken nog vaak aan hen. Roger heb ik alle foto’s die op Mark zijn laptop stonden toegezonden, volgens mij had hij zijn foto’s op Mark zijn laptop geparkeerd. Er stond een directory met alleen maar foto’s van Hack. Ook Bruining had een directory op Mark zijn laptop dus met hem zullen we ook even contact opnemen als hij weer in Nederland is. Misschien wil hij die foto’s wel dolgraag terug hebben.

Een laatste groet van Mark voor peloton 2.4, jullie zijn super !!!

We hebben de verjaardag van Ruud gevierd met een gezellige BBQ. Het was behoorlijk druk, al zijn vrienden en kenissen had hij uitgenodigd. Anders doet hij dat nooit maar omdat hij de verjaardag bij ons mocht houden had hij dit jaar “ NO LIMIT ”. Hij zal wel gedacht hebben “Pa en Ma betalen dus laat maar komen “. Was trouwens leuk om zoiets te organiseren, je bent even met wat anders bezig. We hadden zelf salades gemaakt en Gisela had weer heel veel vlees ingekocht. Ze is daar heel goed in, als we een BBQ organiseren voor een grote groep mensen kunnen we daarna zelf nog minimaal 3 keer BBQ-en met zijn vieren. Zij denkt altijd dat mensen heel veel honger hebben en is altijd bang dat er iemand iets te kort komt…

Vrijdag na het feest moet alles opgeruimd worden en moest Mark zijn Oma weer terug-verhuisd worden naar haar woning in Groot Driene. Ze was door het gebeuren met Mark het spoor totaal kwijt, zocht troost in de jenever-fles en was een paar keer gevallen. Ze moest de zondag na Mark zijn crematie opgenomen worden in een herstel-kliniek. Ze is nu weer zover opgeknapt dat ze weer min of meer zelfstandig kan wonen. De dokter en wij dachten daar anders over maar zij wil beslist terug. Ze heeft beloofd de jeneverfles te laten staan en goed op zich zelf te passen. We zullen wel zien hoe dat afloopt, tot nu toe gaat alles redelijk goed.

Vrijdags moest Gisela werken en ben ik in mijn eentje eens naar Usselo gefietst. Ik wilde eens weten of dat te doen is. Zo vaak fietsen we niet en het is toch gauw 10/15 kilometer heen en dan natuurlijk ook nog weer 10/15 km terug. Is wel raar, als je er heen fietst denkt je continu aan Mark, je denkt , waar ben ik mee bezig, hij is daar niet, hij is niet meer maar toch, je fietst gewoon door en af en toe vliegen de tranen je spontaan in de ogen. Ik heb wat foto’s gemaakt van het punt waar Mark 1 augustus uitgestrooid gaat worden. Ik heb de zuil waar het gedenkplaatje aan komt te hangen gefotografeerd en het bijbehorende uitstrooi-veldje. Ruud wil niet mee naar Usselo om te kijken waar Mark uitgestrooid gaat worden, hij gaat wel mee maar bereidt niets voor. Hij heeft het er allemaal behoorlijk moeilijk mee en wil helemaal niet over Mark praten. Hij zit de hele dag achter de PC ( als hij vrij heeft ) en kent de Hyves site SUPPORT YOUR TROOPS helemaal uit zijn hoofd, een geweldig mooie site, moeten jullie beslist eens naar kijken. Hij weet precies waar hij wat moet zoeken wat met Mark of Uruzgan te maken heeft. Wij maken ons daar wel een beetje zorgen over. Hij zelf niet zozeer maar niemand weet wat het effect op latere leeftijd voor hem is, dat is alleen maar gissen. Gelukkig heeft Gert Jan, onze defensie-begeleider, dat ook in de gaten en geeft hij momenteel wat extra aandacht aan Ruud.

We hebben ons eerste outdoor-bezoekje ook achter de rug gehad. Tot nu toe kwam iedereen bij ons. Mijn nicht Atie nodigde ons uit voor een BBQ bij hun thuis. Gerard ( haar man ) is vrij ernstig ziek geweest en krabbelt er momenteel weer een beetje boven op. Mijn andere neef, Co en zijn vrouw Wies, waren ook spontaan opgedraven. Het werd een erg gezellige BBQ waar weer veel gelachen werd. Tegen 10 uur kwam hun zoon Wouter terug uit Zwitserland, hij had een weekje EK gedaan en had behoorlijk zitten feesten. Geen wedstrijd gezien maar wel feesten, zo gingen wij vroeger niet naar het voetbal.

Woensdagochtend werden we verrast met een heel mooi mailtje van jullie baas, Richard Harskamp. Hij wenste ons heel veel sterkte de komende dagen en was in gedachten nog vaak bij ons en wil ons na zijn terugkomst ( 8 augustus ) nog een keer ontmoeten om zelf te kijken hoe het met ons gaat. Woensdagmiddag kregen we een telefoontje van Maurice van Dreumel. Wij waren niet thuis en Ruud heeft de telefoon opgenomen. Omdat hij zich nergens mee bemoeit en niets leest was hij een beetje geschrokken van het telefoontje maar als ik alles goed begrepen hebt belt Maurice zaterdagochtend nog even en komt hij maandag met een delegatie van Mark zijn peloton langs bij ons in Hengelo. We kijken er naar uit, ik heb al vast vrij genomen van mijn werk en Gisela was niet ingepland dus die had al vrij.

We draaien hier aan de Zwavertsweg heel vaak een nummer van 3 Doors Down, getiteld HERE WITHOUT YOU.
Het slaat as zondag precies helemaal op Mark, dan is het precies 100 dagen na 18 april, hier de tekst:

A hundred days have made me older,
since the last time that I saw your pretty face
A thousand lies have made me colder and I don't think I can look at this the same
And all the miles that separate
They disappear now when I'm dreaming of your face

I'm here without you baby,
but you're still on my lonely mind
I think about you baby,
and I dream about you all the time
I'm here without you baby,
but you're still with me in my dreams
And tonight,there's only you and me (yeah)

The miles just keep rolling,
as the people leave their way to say hello
I've heard this life is overrated,
but I hope that it gets better as we go (ooh yeah yeah)

I'm here without you baby,
but you're still on my lonely mind
I think about you baby
and I dream about you all the time
I'm here without you baby,
but you're still with me in my dreams
And tonight Mark, it's only you and me

Everything I know
and anywhere I go (yeah)
It gets hard but it won't take away (yeah yeah yeah) my love
And when the last one falls,
when it's all said and done
It gets hard but it won't take away my love (ooh ooh ooh)

I'm here without you baby,
but you're still on my lonely mind
I think about you baby
and I dream about you all the time

I'm here without you baby,
but you're still with me in my dreams
And tonight Mark, it's only you and me (yeah)
(oh yeah, ooooh, oooooooh)

Op 23 oktober gaan we samen in de Heineken Music Hall naar 3 Doors Down en gaan zeer zeker ook dit nummer horen en dan proberen we het droog te houden, niemand daar weet immers waar onze gedachten dan naar toe gaan .

Hier even een berichtje van de ouders van Mark Schouwink. Ik weet dat ik dit berichtje naar de relaties van de jongens van peloton 2.4 stuur maar reken er wel op dat het berichtje bij de jongens van het peloton terecht komt.

We zijn blij dat jullie straks allemaal weer heelhuids ( met een vertraging van 21 uur ) aangekomen zijn in Nederland en dat er zich na 18 April voor zover wij weten geen ernstige incidenten meer hebben voorgedaan. Jullie hebben iets heel ergs van zeer nabij meegemaakt. Velen van jullie hebben de verschrikkelijke beelden van die vrijdagochtend voor altijd op jullie netvlies staan. Wij hebben alleen foto’s gezien van het voertuig van Dennis en Mark direct na de aanslag. Ze hebben ons uitgelegd wat wat was want zelf waren we daar nooit uitgekomen, het hele voertuig was uit elkaar geslagen en overal lagen brokstukken. Ook jullie moeten proberen om Mark en Dennis een plaatsje te geven in jullie herinneringen aan deze missie. Ik weet haast wel zeker dat Defensie ook jullie daarbij zal helpen indien dat nodig zou moeten zijn. Mark en Dennis zijn niet meer, wat rest zijn herinneringen. Alles is anders sinds die 18de April, niets is meer compleet. Ook wij moeten echter verder en dat gaat vaak met vallen en opstaan. Het klinkt lullig maar de dag dat jullie terugkwamen in Nederland was voor ons gewoon een klote-dag. Sinds 6 maart hadden ook wij naar deze dag uitgekeken, hadden plannen gemaakt voor een groot feest etc. etc. Het liep even anders…….. Wij hopen dat jullie wel een geweldig feest krijgen, jullie hebben het stuk voor stuk allemaal heel dik verdiend !!!

Toen Mark en Dennis op 20 April terugkwamen in Nederland kregen we via Jori Koops een illigaal slide-showtje te zien dat één van jullie had gemaakt ter herinnering aan Mark. Geweldig en heel ontroerend, Krezip zong “All my life “ en foto’s van Mark vlogen voorbij. We kijken nog regelmatig en iedere keer trekt het nog tranen. Er is echter één probleem, de slide show is niet af ( onze versie bedoel ik ) . Heeft iemand de gehele versie of is de versie nooit afgemaakt ? Geef aub even een berichtje hierover.

Als jullie persoonlijk langs willen komen mag dat natuurlijk altijd, de vrienden van Mark zijn ook onze vrienden. Voor iedereen maar voor jullie in het bijzonder staat de deur altijd open maar bel wel even voordat je komt dan kan Gisela iets voor bij de koffie halen…….