De laatste week van Mark en Dennis in URUZGAN  
( Verslag van Rolf Jansen, de CSM van de B-compagnie )

Ik begin op maandag  14 april 2008. We hebben een goede verplaatsing achter de rug en komen aan op een locatie waar we de nacht gaan doorbrengen, daarvoor moeten wat zaken worden geregeld en na enige tijd is het rusten. De omgeving nemen we in ons op " Wat een mooi land is het eigenlijk " horen we elkaar zeggen. Ik heb wat mooie foto's gemaakt. Dinsdag 15 april hadden we een hele goede actie in een dorpje dat in deze omgeving ligt, er is gezocht naar wapens en mensen. Het was allemaal strak gepland en de uitvoering was goed, iedereen was tevreden, alles ging zoals het moest gaan. Er was een kort vuurgevecht geweest, geen gewonden. We hadden datgene gedaan wat verwacht werd van ons. Dus dat liep lekker. Als je weet wat de vijand doet, als je kan zien hoe die beweegt dan kun je daar op in spelen, dat kun je trainen. Woensdag 16 april was een " rustdag ". Er was een actie gepland voor de donderdag. zo'n actie kost voorbereiding, er moeten zaken op elkaar afgestemd worden, mensen worden ingefloten, wie doet wat en wanneer precies, dat kost tijd. Gedurende deze dag hebben we veel om ons heen gekeken, op tijd koffie, thee, ontbijtje, lunch en een warme hap gehad, alles was goed, lekker weer, prima sfeer, de dag ervoor zat nog lekker, zeg maar. Donderdag 17 april zijn we met de actie begonnen. Alles liep weer van een leien dakje. Veel doorzoekingen gedaan, veel gevonden, wapens, munitie, onderdelen om explosieven te maken enz.enz. Ook hier weer een algeheel gevoel van tevredenheid. Iedereen wist weer wat en hoe. Geen vijand gezien, veel dingen geleerd over hoe zij de spullen verstoppen, dat is goed. Met de buit weer teruggekeerd en we waren mooi op tijd op de locatie voor de nacht. Vrijdagochtend 18 april 2008, goed uitgerust en de plannen voor de terugreis geheel doorgenomen. Er wordt nog een foto gemaakt waar iedereen opstaat.
peloton

We weten allemaal weer waar we aan toe zijn. We genieten van de zonsopgang, de omgeving, een laatste blik in de groene zone, zoveel kleuren groen. Prachtig gewoon. Het zonnetje scheen, de lucht is blauw, alles ging goed. Het verplaatsen hier kost veel tijd. Om onvoorspelbaar te zijn hebben we het een en ander bedacht en we gingen lekker. Heuvel op en heuvel af, staken droge rivierbeddingen door, hadden goed in de gaten waar we mee bezig waren. Heuveltje op, laten weten aan de luitjes op het kamp waar we precies reden, je weet maar nooit.

Net 35 minuten onderweg  BOEM  rook, rondvliegende wrakstukken, ik zal je de details besparen. De wereld staat stil, op zijn kop, weg dromen, weg mooi land, weg lieve mensen, weg plannen, twee benen op de grond, terug in de reële wreedheid van de laffe vijand die zich niet durft te laten zien, de lafheid van het plaatsen van een explosief ergens op een stukje waar vroeg of laat wel iemand op moet rijden. Twee man verloren, twee zwaar gewonden, de drills gaan hun werk doen, iedereen doet wat hij moet doen maar waar tegen...... Machteloosheid, verdriet komt later, wachten en wachten. Wachten op wie het is geweest, je weet niet wie er op die bom is gereden. Na een paar minuten hoor je welke auto het was. Na weer een paar minuten hoor je via codes wie er gesneuveld zijn, wie gewond zijn, zet je aan het denken. mark en dennisNa enige tijd wordt de locatie min of meer vrij gegeven. Ik ga naar voren toe, zie de ravage, zie de mensen die dit van heel dichtbij hebben meegemaakt, zie de wanhoop, het verdriet, de woede, wat zijn er veel toestanden waarin iedereen dan verkeerd. Zien wat de mannen doen sloopt je even voor een moment en dan draait de wereld weer door, zijn er weer dingen die geregeld moeten worden. Denken aan de mensen om je heen. Hulp is onderweg, de helicopter om de slachtoffers af te voeren was er snel. De rotzooi opruimen wordt later gedaan, de zaken waren prima geregeld, iedereen wist wat hij moest doen, alleen........tegen wie ? Dat is iets, dat wreekt zich op zo'n moment, liet iemand zich maar zien, was het maar eerlijk, gebeurt er dan zo iets ernstigs dan is daar mee te leven als militair. Nu niet, nu is dit even voor velen een K..land. Normaal wordt er tijdens de route naar de kinderen gezwaaid, echt Hollands, nu niet, allemaal strakke koppen, geen lachje, barst maar met dit land. Het heeft een uur of twee geduurd vordat ik weer voorzichtig zwaaide, alleen met de vingers, voorzichtig, je ziet de reacties bij de kinderen, lachende gezichten, oprechtheid zit daar nog in, vrolijke bekkies, lachende ogen, blij dat er eindelijk iemand wat terug zwaait. Zij kunnen het niet helpen, als zij nu niet mee maken dat er op deze aardkloot andere mensen zijn dan mensen die laffe dingen doen uit naam van wie eigenlijk, dan wordt het nooit wat met dit land. Dat is iets dat moeten wij onze mannen opnieuw gaan leren. Die nemen nu even niets aan, die hebben net hun tranen de vrije loop gelaten bij het aanschouwen van twee collegae tijdens een dodenwake. Die hebben net gehoord dat het kritiek is met één van de gewonden, die hebben nu even geen boodschap aan; " Daar kunnen die kinderen niets aan doen ". Die hebben even geen boodschap aan: " Er zijn ook goede moslims in dit land ". Die willen nu even niets, helemaal niets. Ze hebben naar huis gebeld, zijn hier elkaar in de armen gevallen, morgen gaan we weer de dingen oppakken, weer praten, herhalen, dingen beleven, kijken wat we er van maken met zijn allen. Zondag de ceremonie, afscheid nemen, pijnlijke momenten. Het zal enige tijd duren al weten ze allemaal dat ze weer de poort uit gaan, ze zullen zeker weer gaan doen wat ze geleerd hebben, ze zijn echter vandaag allemaal vijf jaar ouder geworden. Velen hebben voor het eerst afscheid moeten nemen van een vriend, een baas, een collega, iemand uit hun directe omgeving. Hoe gaan ze zich voelen, straks, bij de eerste meters door dat land hier, hoe gaan ze reageren als er iemand probeert weer wat uit te halen, hoe zullen zij zich houden ??? Maar weer zien hoe we dit gaan vervolgen, slapen nu, morgen weer een dag, voor ons wel.....

Zondagavond Kamp Holland

Lange dagen, de laatste 5 dagen ellke dag om 05.00 uur opgestaan en niet voor 12.00 uur in bed. Dank voor jullie steun, welke vorm dan ook, doet me goed. Hier zijn we druk geweest, het is nu zondagavond bij jullie 19.00 uur. Afgelopen vrijdagmiddag waren we om ongeveer 16.00 uur terug, de avond was een schim, je verwacht dat alles gedroomd is, zo moet je het zien, als een waas is de dag voorbij gegaan. De eerste confrontaties met collegae die er niet bij waren, hard, ongeloof, wanhoop, woede, bovenal verdriet, zoveel kameraadschap, had ik nog niet zo mee gemaakt, doet goed om dat te zien. Toch een zeer jonge club maar een ieder viel elkaar in de armen, zocht elkaar op, echt apart.
tekenenVrijdagavond 21.00 uur, afscheid nemen, de beide mannen liggen opgebaard, daar komt pas de echte confrontatie, dit hebben velen nog niet eerder meegemaakt, zwaar geweest. Ook de mannen en vrouwen van het hospitaal hier hebben het er zwaar mee, voor hen is dit ook een dieptepunt, ze hebben al vele patiënten gehad en dat gaat daar ook niet in de koude kleren zitten natuurlijk en als je dan de jonge mannen in huilen ziet uit barsten, tja, kleine hartjes overal. Zaterdagochtend, 05.00 uur, eten, verzamelen op een locatie, de keuze maken, wie maakt er deel uit van de draagploeg, het ere escorte, wie draagt de kistjes met persoonlijke spulletjes. Wat gebeurt er waar en in welke volgorde. Bekend wordt dat er zondag al gevlogen gaat worden, wie stuur je mee naar Nederland. Veel zaken even regelen. Dan zie je de kameraadschap tussen de diverse onderdelen hier, iedereen die je functioneel kent komt even aan de tafel in de eetzaal, condoleert de eenheid met het verlies. We oefenen alle zaken die we denken tegen te gaan komen, welke route wordt er gereden, hoe hoog is de vrachtwagen waar de beide kisten op vervoerd worden, hoe neem je die kisten waardig van de auto af, hoe loop je, hoe ver moet je lopen, hoe steil is de vrachtklep van het vliegtuig, hoeveel ruimte is er, waar komen alle mensen te staan. Zaterdag 10.30 uur, we zijn weer allen verzameld, de geestelijke verzorging nodigt hen die wat weten te vertellen over de beide mannen uit om hun verhaal te doen om zo waardig afscheid te nemen met een kort levensverhaal van de mannen. Dat duurt ongeveer een uur, iedereen weet wel iets, aan de dominee de taak om daar weer een goed verhaal van te maken. 13.00 uur, nog weer twee uurtjes oefenen, de bewegingen met de kist zijn nu bekend, nu zaak om net zo lang door te gaan tot het allemaal vlekkeloos gaat. We willen voor beide collegae niet minder dan 100 punten voor de uitvoering, alles wordt meerdere malen herhaald. 17.00 uur, eten, tja het hoort erbij, de kachel moet branden zeggen ze, dus je stopt maar wat naar binnen. 18.00 uur, weer oefenen, het gaat goed, de ere escorte weet wat er van hen verwacht wordt en ook de draagploeg kent zijn taak. Iedereen raakt vermoeid, nog weer een keer, details worden verbeterd, het moet goed gaan morgen, je kunt dit immers maar één keer doen.  20.30 uur, de ruimte wordt geprepareerd om morgen de herdenkingsdienst te kunnen  houden. 21.00 uur, klaar, we kunnen niet langer, kan niet nog beter, we hebben er een goed gevoel over. Een eerste groep van ons is ondertussen alweer buiten de poort geweest, kleine opdracht, maar toch al weer aan de slag. 22.00 uur, iemand is aan de slag met een moviemaker, om de beelden en geluid voor de dag van morgen te regelen. We weten de muziekkeuze voor bij de dienst, samen met een collega van foto's werd alles in elkaar gezet. Alles een keer proefdraaien, ziet er goed uit, het is inmiddels 02.00 uur. Nog even de kamers over, hoe hebben de mannen het, ze zijn moe, willen rust, weten dat het morgen spannend wordt, dan moet alles goed gaan. Zondag, 05.00 uur eten, 05.45 uur, weer bijéén, nog een keer oefenen, hebben we alles echt geprobeerd, hoe loopt dit nu precies, hoe gaat dat, doen we het wel goed, straks komt het er op aan. TV ploeg staat klaar, alles komt op de film voor de nabestaanden, er hangt een helicopter bovenons die alles op de film zet en in de zaal staat een camera. Later deze week als de ouders de DVD hebben komt er beeld materiaal voor ons beschikbaar, niet eerder natuurlijk. 07.00 uur, stoppen, even rust, koffie, cake. Even niets hoeven, straks moet het goed gaan. 08.30 uur, bijéén in de grote tent, netjes ingericht, geluid geregeld, beelden op een wit laken, muziek, Brothers in Arms, oh zo pakkend. Eerste deel van de dienst over de luit, Dennis van Uhm, zo goed weergegeven door de dominee. Er valt een traan, velen volgen, er wordt geglimlacht, iedereen herkend hem in wat er gezegd wordt, ziet de man voor zich staan. Verhaal over Mark Schouwink, hetzelfde, heel ander type maar ook oh zo goed weergegeven. Pakkend ook, liedje op het eind schokt, ken de titel niet maar NL talig over een man die uitgezonden wordt naar Uruzgan, jullie weten wel welke ik bedoel, denk ik. Weer verdriet.fotorichard
cees
dominee














9.40 uur, einde dienst, iedereen gaat zijns weg, ik kijk weer op de kamers, je ziet ze allemaal even in hun eigen wereld terug trekken, filmpje, muziek, spel, PC, MSN, alles uit de kast.10.30 uur, opstellen, het gaat beginnen. De ere escorte stelt zich op, de beide kisten worden op de vrachtwagen geladen, de route staat vol met bewoners van het kamp, een erehaag op het kamp van alle mensen die op het kamp werken, 300 meter, schouder aan schouder, stilte.........stilte en nog eens stilte................Lopend tussen de rijen door, na de poort richting de vliegtuigstrip staan de mannen van onze eenheid, 400 mannen en vrouwen, allen brengen de groet, strakke bekkies, en opnieuw die stilte........

rijdragers

Vier saluut schoten met een mortier, dreunend afscheid zo als ook alles begon met een dreun. Aangekomen bij de vliegtuigstrip, de exercitie met de beide kisten begint, het ere escorte trekt zich waardig terug. De draagploeg handelt de geoefende zaken goed af, ziet dat er goed uit ! Iedereen maakt later complimenten over de uitvoering, je ziet verdriet en blijdschap, het is gefikst, dat hebben we tenminste nog kunnen doen voor ze. Als de beide kisten in het vliegtuig staan komen er drie helicopters over, fly by. Bij sommigen, die weten dat de luitenant van luchtmobiel afkomt wordt het teveel, ook een deel van onze eenheid komt van luchtmobiel, precies de club waar de luitenant zijn loopbaan is begonnen, grote betrokkenheid van die groep mannen, zo mooi om dit mee te maken. 11.30 uur, we staan met alle mannen en vrouwen achter het toestel, de motoren starten, langzaam taxiet hij weg, meer kracht, het vliegtuig stijgt op, de laatste reis, meteen daarna, spetters uit de lucht, we zijn niet alleen in ons verdriet denken velen. Na vijf minuten dikke stofwolken en een kleine zandstorm, tekenend ?
achter


We gaan aan de koffie en de cake, lunch, middag, tijd gaat voorbij, we spreken vele mannen, allen vonden het perfect, zo mooi om zo afscheid te mogen nemen, we hopen allemaal dat dit de eerste en laatste keer was. Maar ja, alsof je de keuze hebt in zulke zaken hier. 17.00 uur, eten, babbeltje, wat gaat deze club verder doen, morgen schoon maken, de auto's van de laatste rit staan er nog net zo bij, onderhoud plegen, langzaam weer opstarten, maandag de hele dag de tijd, dinsdag.......we zien wel. Donderdag gaan ze naar de schietbaan, de eerste simpele dingen weer doen, ergens moeten ze weer aan de slag, komende week lopen ze wacht op het kamp, de week erna.....dan gaan ze weer, korte patrouille, rustige buurt, even weer werken aan de ervaring van het weer de poort uit gaan ondervinden, ze zullen er nog lang aan terug denken. Morgenvroeg, 05.15 uur vertrekt er weer een club naar buiten, lange dag wordt dat, de eerste meters weer in het gebied, hopen dat ze niks tegen komen en als er wat gebeurd, dat het goed gaat met de mannen, spannende dag, spannende kilometers. Alles is doorgenomen, alles werkt, we weten dat als er wat gebeurt alle registers open gaan, alles kan ineens, alles loopt zoals het nooit gelopen heeft, zou een goed gevoel moeten geven als alles loopt zoals je het hebt bedacht. Dat deel klopt, het rot gevoel zit er nog wel even, waarom zij ? waarom daar ? waarom wij ? Waarom ??? Zo velen die roepen dat de dag er één uit duizenden was. Hadden we die dag maar nooit mee hoeven te maken. 18.30 uur, toch een kerkdienst, dezelfde dominee, hij wist niet goed of hij nog wel weer een dienst moest houden vandaag nadat er vanochtend al een drukke dienst was geweest. Hij kon het niet maken vond hij. Ik ben geweest, was goed, sprekende bijbelteksten, sprekende psalmen, even weer een moment voor jezelf. Altijd goed. Hij wisselt bijbel af met muziek en zang. Stukje muziek van Pink Floyd, High Hopes. Als je het dan hebt over vandaag en over kameraadschap, een diepere vorm van vriendschap. Stukje uit de tekst:

The grass was greener
The light was brighter
The taste was sweeter
The nights of wonder with friend surrounded

Alles raakt je veel dieper als je het mee maakt met de mensen die je lief hebt, familie, vrienden, mensen die aan je denken. Let er maar eens op, als je iets ziet in de natuur dan is dat mooi, je denkt er aan jij ziet het weer alleen. Zie dit als een zwart-wit plaatje. Kijk er naar met je vrienden, familie, zij weten wat jij  mooi vind en andersom, je gaat dus letten op zaken waar jezelf niet altijd op let en andersom, zij weten wat jij mooi vindt en zullen je helpen zoeken naar dat ene speciale waarvan zij weten dat jij het mooi vindt. Kijk met je vrienden naar hetzelfde stukje natuur en het is net of je met meerdere ogen kijkt, iedereen laat je meegenieten van zijn indrukken. Het zwart wit-plaatje krijgt kleur en diepte.

The grass is greener with friends surrounded

Dank julie allen voor jullie support

Rolf