EERSTE
VERSLAG VAN GERARD AAN
PELOTON 2.4 in URUZGAN
( Via
dit verslag wil ik jullie op de hoogte brengen van het
leven van Mark zijn ouders( Gerard en Gisela Schouwink ),
zijn broer Ruud Schouwink en zijn vriendin Ellen
Eskes vanaf
vrijdagmorgen 18 april 2008, 08.10 uur. )
Mark
heeft ook nog een Oma, we moeten Ruud en Chris naar Oma
sturen om het slechte nieuws te vertellen. Wij hebben geen tijd. Oma
flipt en
wordt door Ruud en Chris naar een andere tante van in de 80 gebracht
onder het
motto gedeelde smart is halve smart…… Aan de
Zwavertsweg stroomt het huis vol,
we hebben koffie en frisdrank genoeg, glazen te over maar geen kopjes
genoeg,
Gert Jan draait weer eens een vaatwasje……..Je
vertelt over Mark, over zijn
grappen, over zijn streken, er wordt veel gehuild maar er wordt ook af
en toe zachtjes geglimlacht
bij al die herinneringen. Je wordt heen en weer geslingerd, je
wilt het
nog steeds niet geloven, je denkt dat je in een slechte film bent
belandt maar toch schijnt het waar te zijn.
Gert Jan zou zaterdag weer komen en ook iemand anders van Defensie, Luitenant Kolonel Pieter van Broekhoven. Die regelde alles rond de terugkeer naar Nederland en het ophalen van Mark vanaf Eindhoven en alles rond de crematieplechtigheid van Mark. Hij nam ook iemand anders mee vanuit Havelte, een geestelijk verzorger, een dominee, Erik Huiting. Hij wist dat wij niet kerkelijk waren maar dat was geen enkel probleem, hij was er voor ons en niet om zieltjes te winnen. Erik was dan wel dominee maar wel één uit duizenden, je kon lekker tegen hem aanlullen, had altijd een luisterend oor. Hij zei zelf niet veel, observeerde, en liet jezelf lekker aan het woord. Onder het motto “ Praat het maar van je af “ bereikte hij veel in ons gezin, iedereen houdt van Erik, als dominee en als mens.
Tussen alle bezoeken door hebben we veel gepraat en veel moeten regelen, het boekje van Mark kwam op tafel. Een boekje dat elke militair moet invullen voordat hij op missie vertrekt. Mark had gelukkig veel opgeschreven. Hij had zijn eigen crematie-plechtigheid uitstekend geregistreerd. Eenvoudig met een klein militair tintje, geen witte handschoentjes en geen bling-bling bij de militairen, Marco Borsato, Andre Hazes en Bryan Adams als muziek en koffie en cake na afloop. Samen met Gisela waren ze er een avond voor gaan zitten om alles in te vullen. Was niet nodig dachten ze…..
De
burgemeester kwam langs om zijn
deelneming te betuigen, de vlag in Hengelo was sinds gisteren halfstok
en er
kwam een condoleance register als wij daar toestemming voor zouden
geven. Was
accoord. Hij komt komende week nog een keer langs om het boek te
overhandigen.
Pieter,
onze derde kanjer, regelde
alles wat er met Mark
ging gebeuren. We hoefden ons nergens zorgen over te maken, we moesten
alleen
maar aangeven wat wij wilden. Wat wij wilden was wat Mark wilde, we
hadden het
boekje en wisten hoe Mark alles geregeld zou willen hebben. Op alle
militaire
aspecten hadden we geen invloed, het ophalen van Mark werd geregeld,
het
vliegtuig zou eerst maandag aankomen op Eindhoven Airport maar later
werd dat
vervroegd naar zondagavond 21.30 uur. Het busje zou om 18.15 uur
vertrekken
vanuit Hengelo en dan waren we mooi op tijd in Eindhoven. Heel wrang,
het was feest in Eindhoven, PSV had juist die dag de landstitel behaald
in een uitwedstrijd tegen Vitesse. De vijf personen die
Mark in Garderen hadden afgezet zouden Mark ook weer ophalen, Gerard en
Gisela,
Ruud en Chris en zijn Ellen. Pieter en Erik zouden ons begeleiden en
Gert Jan
zou ook in Eindhoven zijn. Exact 18.15 uur kwamen er twee marechaussee
motoragenten de straat in rijden, het busje en achter het busje weer
twee
motormuizen. Het busje was 15 meter lang, geschikt voor 47 personen, en
3,65
hoog………….. we gingen met
zijn zevenen de bus in. Twee MP’s op motoren er voor
en twee erachter, wie zijn wij dat we zo’n VIP behandeling
krijgen, vraag je je
af. De rit naar Eindhoven verliep voorspoedig en de ontvangst perfect.
Pieter
had het allemaal heel goed geregeld, we wisten precies wat er allemaal
ging
gebeuren en zo gebeurde het ook allemaal. Peter van Uhm en zijn vrouw
Inge
kwamen direct op ons af toen zij gearriveerd waren. We vlogen elkaar in
de
armen alhoewel we elkaar helemaal niet kenden, we hadden wel iets heel
erg
gemeen, we waren allebei ouders die een zoon verloren hadden en dat
schept toch
een bepaalde band. Om 22.20 zagen we het vliegtuig uit Uruzgan
aankomen, een uur vertraging maar een
perfecte landing en Mark en Dennis waren terug in Nederland. Met veel
eerbied
en geduld werden de beide kisten in een speciale ruimte gezet waar wij
als
familie direct naar toe konden, je weet dat Mark erin ligt maar je kunt
hem
niet zien. Je praat wat tegen hem, je weet maar nooit wat je als
overledene nog
mee krijgt. Na een kwartiertje wilden we weg, we wilden naar huis en
keken uit
naar de dag van morgen, dan konden we zien of het wel echt ons Markie
was die
in die kist lag. We spraken nog even met de jongens die meegevlogen
waren
vanuit Uruzgan, wat waren die jongens allemaal mager geworden viel ons
op.
Allemaal waren ze erg aangeslagen, dat kon je zien in hun ogen. Het
zijn
soldaten maar oh oh wat moeten ook deze jongens zo jong al veel maken.
Jori
Koops mocht ook mee terug, Mark zijn legermaatje uit een ander peloton,
degene
die zijn plaats voor Jori heeft afgestaan : Duizend maal dank !!! We
hadden
afgesproken dat de marechaussee-motoren met Mark meereden en dat de bus
alleen naar Hengelo
ging. Mark moest nog even langs ons huis rijden ( samen met Ernie, het
poppetje dat
hij had meegekregen ) om hem het gevoel te geven dat hij weer thuis
was. We
stonden allemaal aan straat, samen met Pieter en Erik, midden in de
nacht, arm
over arm toen Mark langsreed, de lijkwagen stopte even en reed toen
weer verder.
De
volgende dag mochten we om 14.00
uur voor het eerst Mark zien.
We werden echter eerst apart geroepen. Er
was ons altijd verteld dat Mark toonbaar was, hij had
alleen een schrammetje op zijn gezicht. Hadden we wel verwacht als je
60 meter
door de lucht vliegt zonder parachute, dan kom je niet zacht neer. Er
was nog
geprobeerd om hem te reanimeren was ons verteld dus dan moet hij er wel
mooi
bij hebben gelegen anders begin je daar niet aan, een schrammetje,
bleek echter
iets meer te zijn. Men had Mark zo in de kist gelegd dat je maar
één kant van
zijn gezicht kon zien, de andere kant was iets minder. Er kwamen
tijdens de
plechtigheid veel bloemen voor te liggen zodat de mensen wat op afstand
moesten
blijven en niet konden zien wat Mark overkomen was. Je schrikt als je
Mark de
eerste keer ziet liggen maar ook dat gaat gauw wennen, je kijkt door
alle
verwondingen heen en ziet Mark daar liggen, een klein lachje om zijn
mond en
ook nog een tand kwijt. Mooi die schoenen, vol met Afghaans zand,
ondanks alles
lag hij er mooi bij, leek wel of hij zo uit de woestijn geplukt was. We
zijn
nog vaak geweest die week, de laatste keer samen met Gisela alleen.
Zelfs
die momenten ga je koesteren, je bewaart alles wat je nog hebt van
Mark, wat
vroeger rommel was wordt een relikwie, leven zonder Mark wordt een
leven met
herinneringen en een leven met een groot
gat. Dinsdag’s kwam er hoog
bezoek aan de Zwavertsweg, Pieter
kwam met twee generaals. Generaal de Kruijf en Generaal v.d.Heuvel,
een
paar uur later gingen ze weer weg als Mart en Kees. We hadden lekker
gebabbeld
over Mark, Mart zou de speech doen en kreeg de opdracht mee om het
luchtig en
niet te serieus te houden. Donderdags tijdens de crematieplechtigheid
bleek dat
hij zich voor 1000% aan zijn woord gehouden had, een geweldige speech,
zo uit
het hart en erg aangrijpend en herkennend en ook nog uitleggend waarom
de
Eenheid 2.4 in Afghanistan zat: met woorden van Maarten
Luther
King maakte hij in een keer duidelijk waarom:
Het
kwade in deze wereld wint als het zijn gang kan gaan
Het
kwade in deze wereld wint als het goede in deze wereld niets doet,
thuis
blijft, op de bank zit, een biertje drinkt en TV kijkt
Mark.
Sld 1e klasse, collega en chauffeur, jij was
goed en deed het goede
!!
Woensdagavond, condoleren, 750 mensen de hand geschud !!! Overweldigend zoveel belangstelling, zoveel medeleven, zoveel warmte als de mensen kunnen geven. Het moet ons helpen, het moet ons troosten dat zoveel mensen de moeite nemen om de laatste eer aan Mark te brengen, hij was een kanjer, hij heeft het 100% verdiend maar ze doen het toch maar allemaal !! Zou duren van 19.00 uur tot 19.30 uur met een kleine uitloop, tegen 20.45 uur was iedereen aan de beurt geweest, de bloemenzee rond Mark was enorm en prachtig.
Donderdag
werd met angst en beven tegemoet gezien, dan stop
je hem echt in de oven , dan is hij helemaal weg. Wie sluit de kist,
vroeg
Rita, doen jullie dat zelf ? Geen haar op ons hoofd dat daar aan dacht,
je
sluit je eigen kind niet op !! Laat dat maar iemand ander
doen. Er was veel geregeld, straten waren afgezet, zowel bij
de
condoleance als bij crematieplechtigheid. We wilden donderdag zelf naar
het
uitvaartcentrum komen, de eigen auto daar neer zetten en dan met twee
volgautos
naar het crematiecentrum te Usselo rijden. Dat
was organisatorisch echter niet mogelijk, alle familie,
22 man, moest zich verzamelen aan de Zwaverstweg en vandaar gingen we
met 6
volgauto's richting uitvaartcentrum. Okay zeg je dan maar, je weet dat
alles goed
geregeld wordt. Pieter had samen met Rita alles perfect voor elkaar.
Zes MP
motoren voor de stoet en 4 MP motoren erachter , iedereen kijk
je aan, het
verkeer wordt stilgelegd en je rijdt met de stoet zo naar het
uitvaartcentrum,
is wat anders dan met je eigen auto, allemaal heel plechtig en perfect
georganiseerd maar niet helemaal onze bedoeling. Later kijk je er
natuurlijk
heel anders tegen aan, het was heel eerbiedig met heel veel zorg
uitgevoerd en
perfect gepland. De crematieplechtigheid ging als een roes voorbij,
weer heel
veel mensen en heel veel soldaten. De jongens die nu bezig waren met de
eindoefening op de Veluwe waren de hele week in grote getale aanwezig,
bij de
Dodewake, bij het condoleren en bij de crematieplechtigheid en ook de 6
meegekomen jongens waren continu in beeld. Je kon wel zien dat ook die
jongens
een aardige tik hadden meegekregen van het gebeuren. Ik hoop dat ze
gauw de
draad weer oppakken en de goede herinneringen aan Mark en Dennis in hun
hart
bewaren. Iedereen zei “ We maken de missie af en we zullen
slagen, we doen het
nu ook voor Dennis en Mark “.
Na de crematieplechtigheid hebben we ook nog even gesproken met de ouders van Toninho Norden en Roger Hack. Moeilijke gesprekken want je weet niet wat je moet zeggen. Zo zwaar gewond is heel erg, vechten voor je leven en niet weten hoe je eruit komt als je het gaat redden. Het klinkt misschien cru maar Mark heeft altijd gezegd, liever in één klap weg dan zwaar gewond terug… zoiets zegt je natuurlijk niet tegen die ouders maar ik heb er wel vaak aangedacht, die gaan door een hel en misschien voor hun leven lang. Wij moeten zien dat we Mark een plaatsje geven in onze herinneringen, zal moeilijk zijn en we zullen best nog wel eens een traantje wegpikken maar we troosten ons met de gedachte dat dit Mark zijn leven was, jullie waren ook zijn familie, hij vond het prachtig in het leger, wilde door naar de KMA in Breda, had er zelf voor gekozen maar nooit verwacht dat het zo abrupt tot een einde zou komen. Hij heeft bijna 23 jaar een heel mooi leven gehad, was geliefd, had alles wat zijn hartje begeerde, heeft veel meegemaakt, tegenslagen overwonnen maar deze laffe aanval was niet voorzien, hier kun je je niet tegen bewapenen, dit was moord en ook nog een heel laffe. Wat rest zijn de herinneringen en de perfecte begeleiding van Defensie. We hebben de laatste dagen heel wat generaals ontmoet, blijken allemaal gewoon mensen te zijn, mensen met een hart op de juiste plaats, mensen die willen strijden voor het goede en mensen die willen dat wij goed door deze moeilijke tijd heen komen. Continu kunnen we een beroep doen op onze Gert Jan en Erik en ook Pieter draagt zijn steentje bij. Het medeleven vanuit Uruzgan, van jullie, het is allemaal heel erg warm oprecht en gemeend, het doet ons heel goed en als jullie straks heelhuids terug komen staat voor jullie allemaal de deur aan de Zwavertsweg 207 te Hengelo altijd wijd open !!!!
BEDANKT ALLEMAAL
Gerard en Gisela