Herdenking
Koninklijke Landmacht Bronbeek
(
26 mei 2011)
Ik staar omhoog en zoek naar jou
in het zwart van de nacht
Ik stel me voor dat jij daar bent
en gewoon tegen me lacht
Ik zie je niet, ik hoor je niet,
maar omdat ik je zo mis
Ben ik van het feit doordrongen
dat daar boven mij iets is
Ik sluit mijn ogen en beleef een
intens moment
Ik weet gewoon, ik voel gewoon,
dat je dicht bij me bent
Dames en heren,
Vandaag herdenken we onze
dierbaren. Militairen en burgermedewerkers, uw man, uw vrouw, uw zoon of
dochter, uw broer of zus, onze vriend of vriendin, onze collega. We staan stil
bij het verlies van onze geliefden en koesteren onze herinneringen. Herinneringen aan alles wat onze
geliefde zo bijzonder maakte. De kleine eigenaardigheden, de warmte die hij of
zij uitstraalde naar ons. De gesprekken over koetjes en kalfjes, de dagelijkse
patronen en rituelen. Maar we zijn ons ook weer bewust van het gat dat is
achtergebleven, we beseffen dat we nog
zoveel hadden wilden delen met de ander. Een ongeval, een langdurige
ziekte, plotselinge hartstilstand, omgekomen tijdens een missie. Het overlijden
treft ons recht in het hart en we hebben moeite het verlies te accepteren.
Herdenken is even stil staan.
Nadrukkelijk in onszelf “bladeren” door onze herinneringen. Dat doen we vaak
alleen, maar we willen dat ook samen doen. De mensen om ons heen hebben
misschien niet altijd de juiste woorden, maar ze zijn er wel, ze bieden steun.
Met de Koninklijke Landmacht willen
we ook stilstaan bij onze overleden collega’s. Onze organisatie is er een van betrokkenheid
en saamhorigheid. Het intensieve samenwerken en klaar staan voor elkaar, schept
een band: een band van vertrouwen, een band van verbondenheid. Nog elke dag missen
we onze collega’s die ’s morgens de kazerne binnen kwamen en op hun eigen,
unieke en enthousiaste wijze iets bijzonders toevoegden aan ons. En hoewel we
ieder onze eigen herinneringen hebben, voelen we allemaal dat zelfde lege
gevoel.
Jaarlijks komen we bijeen om de
overledenen te herdenken. Dit doen we al jaren op Bronbeek, omdat op dit
landgoed vele monumenten zijn. Monumenten waarbij we stilstaan bij onze
overledenen. Van monumenten die ons herinneren aan Nederlands-Indië, tot het
monument waar we straks weer staan: ter nagedachtenis aan de overleden
militairen en burgermedewerkers van de Koninklijke Landmacht.
De dood is sterk, maar sterker dan de dood
is de liefde,
De liefde vergaat nimmer meer
Namens de Koninklijke Landmacht
mag ik straks een krans leggen bij dat monument. We willen daarmee onderstrepen
dat we onze dierbaren, onze collega’s en kameraden, niet zijn vergeten. Uit
respect voor hen hangt vandaag op alle locaties van de Koninklijke Landmacht de
vlag halfstok.
Dames en heren,
Denken aan wat iemand voor ons heeft betekend, zorgt er voor dat hij of zij dichtbij ons blijft. Dit geeft ons ook de steun om vooruit te kijken.
Toespraak van Luitenant-generaal R.A.C. Bertholee
( Commandant Landstrijdkrachten )
Het monument na de kranslegging en het defilee
DE STEEN IS STERK , MAAR HET IJZER BREEKT HEM
HET IJZER IS STERK, MAAR HET VUUR SMELT HET
HET VUUR IS STERK, MAAR HET WATER BLUST HET
HET WATER IS STERK, MAAR DE ZON VERDAMPT HET
DE ZON IS STERK, MAAR DE WOLK VERDUISTERT HAAR
DE WOLK IS STERK, MAAR DE WIND DRIJFT HEM VOORT
DE WIND IS STERK, MAAR DE MENS WEERSTAAT HEM
DE MENS IS STERK, MAAR DE DOOD SLAAT HEM NEER
DE DOOD IS STERK, MAAR STERKER DAN DE DOOD IS DE LIEFDE
DE LIEFDE VERGAAT NIMMER MEER