Ermelo

Ouders en naaste familie van gesneuvelde Dennis van Uhm en soldaat eerste klas Schouwink uit Hengelo wonen onthulling monument in Ermelose kazerne bij

Legerpredikant Ko Sent formuleert het mooi, in een sobere ceremonie. “ De ‘luit’ en zijn chauffeur zijn weer bij elkaar “. Door een net geplaatst monument voor de gesneuvelde luitenant Dennis van Uhm en soldaat Mark Schouwink uit Hengelo.
( door Bert Janssen, dagblad TC Tubantia 23 juni 2012)

De symboliek druipt er af, de regen helaas ook. De appelplaats van het 45^e bataljon, Regiment Infanterie Oranje Gelderland, is sinds gisteren een kleinood op een sokkel rijker. Aan de rand van het plein in de Generaal Spoorkazerne in Ermelo, waar normaliter soldatenkistjes in cadans stampen, herinnert een bronzen monument aan twee leden van dit roemruchte legeronderdeel. Hier worden eerste luitenant Dennis van Uhm (23) en soldaat eerste klas Mark Schouwink (22) herdacht. Zij sneuvelden op 18 april 2008 als hun Romeo-voertuig op een bermbom rijdt. “ Kijk, een leeuw met zeven pauwenveren. Die verwijzen naar de grondlegger van het bataljon, de hertog van Gelre “, weet vader Gerard Schouwink. “ In de schaduw erachter twee geknakte veren: symbolisch voor Dennis en Mark. Ik hoop dat het voor altijd het monument voor hen blijft, dat er niemand bijkomt “.

Ze zijn met zijn vijven voor de plechtige onthulling van dit monument naar de Veluwe gereden: Gerard Schouwink, zijn vrouw Gisela, hun andere zoon Ruud, diens partner Bianca Buonfanti en Marks vriendin Ellen Eskes. Zij is bij elk ‘ Mark-moment’. De familie heeft de Tattoo-party achter de rug, de jaarlijkse barbecue voor de eerdere pelotonsleden met aanhang. “ Er waren meer gasten dan ooit, 32”, zegt vader. “ Bij de bloemengroet die we elk aan Dennis en Mark brengen heb ik nu ook kameraden uitgenodigd die geen tatoeage voor Mark en Dennis hebben laten zetten. Nu was het drukker dan eerder.” Gerard overziet de genodigden, aan de koffie met roze koek. De meesten dragen hun VT, het nette uniform. “ Bij ons komen ze in camouflagepak. Mark was niet zo van die pakjes” Een lach speelt om zijn mond. Gerard (59) denkt aan hem. Hij die de hoogste prijs heeft betaald, zijn jongen én zijn vriend. Niet voor niets had Mark G & G pal onder zijn hart laten tatoeëren, de afkorting voor Gisela en Gerard. De ouders schudden Peter van Uhm, als opperbevelhebber de baas van alle vaderlandse krijgsmachtonderdelen, en zijn vrouw de hand. Ze hebben elkaar vaker ontmoet. Ouders van gesneuvelde kinderen onder elkaar, dat schept een bijzondere band. Samen zitten ze vooraan in een boogtent op de appelplaats, Vanaf de eerste rij zien ze een sobere, stemmige ceremonie. “ We zijn hier om te gedenken, te eren en nooit te vergeten “, zegt bataljonscommandant Schmidt. De overste belicht de rijke krijgshistorie van dit legeronderdeel. Van de Slag bij Waterloo tegen Napoleon tot grimmige gevechten in de meidagen van 1940 tegen SS’ers op de Grebbeberg, van Nederlands-Indië tot Suriname. En recent Afghanistan.

Dennis en Mark hebben de geneugten van vrijheid en veiligheid hier geproefd. “ Zij waren bereid alle zekerheden op te geven en naar een vreemd land te gaan “. Met een fatale afloop. “ Ieder is anders teruggekomen dan hij of zij er is heen gegaan.” Hier weten ze dat. Hun verhaal verdient een plek, zegt legeraalmoezenier Ko Sent. Dennis ligt begraven in Loenen, Marks urn staat in Usselo. “ Nu hebben ze ook samen een plek, op de appelplaats van dit bataljon. De ‘luit’ en zijn chauffeur zijn weer bij elkaar”. De dominee schetst hoe Dennis en Mark zijn gesneuveld, hoe twee soldaten in dat pantservoetuig zwaargewond zijn geraakt. Hoe later soldaat 1 Jos ten Brinke uit Rekken is gesneuveld. “ Ons verhaal verdient een plek in onze samenleving, respect van iedere Nederlander”. De gewonde collega’s van Mark en Dennis leggen als eersten een krans, beiden in een rolstoel. The Last Post klinkt uit een trompet, voor twee minuten stilte en reflectie. Die wordt afgesloten met het commando Wilhelmus. De families van Uhm en Schouwink leggen samen kransen, de hoogste generaal naast de administratief medewerker van Carintreggeland. De één draagt een pet met rode bies, de ander een zwart kostuum, maar beiden zijn vader en hebben hun verlies te dragen. Om van de moeders nog maar te zwijgen. Gisela Schowuink is aangeslagen, zoals steeds bij herdenkingen en herinneringen aan Mark.

Peter van Uhm, wiens zoon letterlijk één dag na zijn benoeming tot hoogste legercommandant is gesneuveld, overziet de tropen. “ Dit is een mooie ceremonie “. De Schouwinks zijn onder de indruk van het militaire vertoon, het plechtige en stemmige. De cadans.

De Hengeloërs Maikel van Ernst en Jori Koops ( beiden 24 ) zijn samen met Mark onder de wapenen gekomen in 2005. Schouwink heeft eerst zijn hbo-bedrijfskunde propedeuse aan het Saxion afgemaakt, maar hij wordt enthousiast voor Defensie, voor het Band of Brothers-gevoel, door een pr-filmpje. Gedrieën trekken ze het uniform aan, het trio vecht in Uruzgan. Nu wonen Maikel en Jori de ceremonie voor hun omgekomen stadgenoot bij. “ Indrukwekkend. Heel mooi dat er hier wat voor hen is gekomen, dat ze samen zijn. Dit was onze kazerne”, schets Van Ernst, bezig aan de militaire verplegersopleiding in Hilversum. “ Daarna ga ik weer naar mijn bataljon, het 45^e “. Hij haalt een kaartje met een foto uit de binnenzak, een lachende Mark in battledress. “ Die draag ik altijd bij me “. Koops, nu gelegerd in Gaanderen staat voor de volgende missie, naar Kunduz. Dat hoort nu eenmaal bij zijn vak en pak. Hier spreekt hij kameraden die dat gevoel kennen.

Het leven gaat verder, beseffen Gerard en Gisela. De specialisten van Defensie staan voor ze klaar als het moet. “ Als we willen wordt er naar ons omgekeken. Dan zijn ze er. Maar wij hebben er nooit gebruik van gemaakt. We redden ons. “ Gerard pakt zijn telefoon en showt de foto van een peuter. Rilana, het dochtertje van Ruud en Bianca, hun eerste kleinkind. Ze zijn sinds zestien maanden maanden opa en oma. “ Dat is wel zo mooi.”

DE TOESPRAAK VAN LUITENANT KOLONEL SCHMIDT
Commandant 45 Painfbat Regiment Infanterie Oranje Gelderland

Generaals, Familie Schouwink, Familie van Uhm, Burgemeester Baars, Genodigden, Collega’s, Mannen en Vrouwen van het 45^e Bataljon, ik wil in het bijzonder welkom heten de familie, de vriendin, de vrienden en kameraden van de Eerste Luitenant Dennis van Uhm en de Soldaat der eerste klasse Mark Schouwink; helaas kan de vriendin van Dennis er om dienstredenen niet bij zijn.
Fijn dat u allen op deze bijzondere dag in ons midden bent; dat is belangrijk voor ons.
Ook een bijzonder welkom aan de vertegenwoordigers van onze stamregimenten;
het doet ons goed dat onze eervolle geschiedenis ook vandaag aanwezig is.

Wij staan hier bij ons monument voor onze gevallenen na de heroprichting.
Bij elkaar om te gedenken, te eren en nooit te vergeten.

We zijn hier om twee jonge mannen te gedenken, de Soldaat der eerste klasse Mark Schouwink en de Eerste Luitenant Dennis van Uhm. Jonge, avontuurlijke doorzetters, kerels die tijdens hun leven maar ook nu nog een voorbeeld zijn voor hun kameraden en collega’s. Die zich thuis voelden in de militaire wereld, een wereld waarin loyaliteit, kameraadschap en durf de basis vormden van hun bestaan. Het waren jonge mannen die van de vrijheid in Nederland hebben geproefd, die de geneugten van veiligheid, democratie en welvaart kenden. Maar het waren ook Soldaten, Soldaten die bereid waren al deze zekerheden op te geven om naar een vreemd land te gaan. Om in dat land te werken aan vrede, aan veiligheid, aan een beter bestaan voor de bewoners.
Zij maakten de keuze om in den vreemde zo nodig voor elkaar en voor hun opdracht te moeten vechten, geen gemakkelijke missie, iets voor bijzondere mensen. Twee Soldaten, Dennis & Mark, die uiteindelijk het grootste offer hebben gebracht op die bewuste 18^e april in 2008 om 7 uur 36 lokale tijd.

Met ons monument betonen we respect aan hen, onze gevallenen maar ook aan alle anderen van ons bataljon die in Afghanistan of elders iets van zichzelf hebben achtergelaten. Twee van de onzen zijn er gesneuveld, een groot aantal is zichtbaar of onzichtbaar gewond geraakt en ieder van ons is anders teruggekomen dan dat hij of zij er heen is gegaan.
Dit verdient respect, we moeten dat eren en nooit vergeten.

Ons regiment zet de tradities voort van onze kameraden die hebben gevochten bij de Grebbeberg, in Indië, Nieuw Guinea en Suriname. Het lijkt zo ver weg maar de ervaringen zijn hetzelfde. Bij de herdenking van het 1^e Bataljon 8^e Regiment Infanterie OorlogsVrijwilligers, sprak ik met een Indië veteraan die een aanslag met een trekbom heeft overleeft. Een aanslag waarbij zijn Kapitein en twee kameraden sneuvelden. Hij verwoordde dezelfde gevoelens van pijn, boosheid en vastberadenheid die ik ook hoor als ik met mijn mannen en vrouwen praat over hun ervaringen in Uruzgan. Er is een verbondenheid tussen deze generaties militairen, hun families en hun nabestaanden. Die verbondenheid komt ook in ons monument tot uitdrukking. Elk monument is ook een symbool. Zo ook ons monument: Door de pauwenveren zijn we verbonden met onze stamvader, de Hertog van Gelre, die het Regiment hier vlakbij heeft opgericht. Onze eenheden hebben deze pauwenveren altijd met trots gedragen. In de schaduw zijn twee veren teruggeslagen; gebogen, maar niet gebroken. Zij symboliseren ons verlies, het verlies van Mark en Dennis,
maar ook het verlies dat iedereen voelt die kameraden heeft verloren, gewond heeft zien raken of heeft zien veranderen.
Het verleden is op deze manier onlosmakelijk met het heden en de toekomst verbonden.
De schaduw herinnert ons eraan waar we vandaan komen.
Alleen als we dat weten, komen we erachter wie we zijn en kunnen we op een stevig fundament verder gaan naar de toekomst.
Waar we vandaan komen, wordt vertegenwoordigd door onze stamregimenten en onze oudgedienden waaronder 2.4;
waar we naartoe gaan door het bataljon dat er nu staat.
Wij allen hebben onze rol in het herinneren, het eren en gedenken.
Ons monument zal daarin een bijzondere rol vervullen, het staat op een centrale plaats, de appèlplaats, waar het elke dag zichtbaar is. Het zal een rol spelen bij alle ceremoniën van ons regiment en het bataljon.
Het is een plek die ons verbindt, waar we ons verdriet kunnen verwerken, kunnen herdenken en kunnen eren
maar ook een plaats waar we naar de toekomst kijken.
De toekomst glimt in de zon en onze schaduw, onze eervolle geschiedenis, is onlosmakelijk met die toekomst, met ons, verbonden.

Dames, mijne Heren,

Ons monument is een plek waar je, in je eentje, naar toe kunt gaan;
maar het is tegelijkertijd een plek waar je nooit, nooit alleen zult zijn.

Sommige verhalen moet je een plek geven. Zeker een verhaal als dat van Mark Schouwink en Dennis van Uhm. Hun verhaal verdient een plek. En hoewel Mark al een plek heeft in Usselo en Dennis al een plek heeft in Loenen, is het goed dat ze nu ook een plek samen hebben, hier op deze appèlplaats, in dit monument. De Luit en zijn chauffeur weer bij elkaar en in ons midden. En dat is goed. Ze horen bij ons, want zij waren op en top militair. Ze waren goed in hun vak. Ze waren een voorbeeld voor hun collega’s… en ze zijn dat nog steeds.

Het speelt zich af in de Deh Rashan, 12 kilometer noordelijk van Kamp Holland, april 2008. De eerste grote operatie van Battlegroup 6, was een succes. Bij het doorzoeken van huizen waren wapens gevonden, grote hoeveelheden verdovende middelen, materiaal voor bermbommen… Het ging goed… maar op de terugweg ging het mis. Het Romeo voertuig van peloton 2.4, een MB nota bene, reed op een IED. De inzittenden hadden geen schijn van kans. Twee doden: Dennis en Mark. Twee gewonden: Toninho Norden en Roger Hack.
Deh Rashan

Ons verhaal
speelt zich af in de omgeving van Qudus, de Zuidwest kant van de Baluchi-vallei, vlak bij een rots die ze de Sfinx noemen, september 2008. Weer een bermbom. Nu een genist die om het leven komt: Jos ten Brinke. Een aantal gewonden, maar ook een aantal collega’s die het allerbeste uit zichzelf naar boven weten te halen.

Ons verhaal
speelt zich af op Patrolbase Coyote, ten noorden van Deh Rawod en op Coyote-west, aan de andere kant van de Helmand.

Ons verhaal
speelt zich af op Curaçao, maar ook op de Leusderhei, in Oberlausitz en straks in Güz Altmark. Het gaat over 2.4, maar ook over 2.7. Het gaat over ons bataljon, maar ook over 11 luchtmobiel.

Ons verhaal
dat we vertellen, soms met tranen in de ogen, soms met een lach op het gezicht; over vallen en opstaan, over succes hebben en tekortschieten, maar waar we niettemin trots op mogen zijn en waar we kracht uit kunnen putten, want het is ons verhaal en het verdient een plek.

Het verdient een plek in onze samenleving.
Wat militairen presteren in opdracht van ons volk, in missies in verre landen, maar ook nu, in afwachting van wat komen gaat, verdient respect en waardering van iedere Nederlander, verdient een plek in de samenleving.

Het verdient een plek in ons midden.
Als ergens onze kameraden in ere moeten worden gehouden, als ze ergens als voorbeeld moeten dienen, als ergens de herinnering aan hen levend moet worden gehouden, dan is het hier, in ons midden, onder militairen, die weten wat het is en hoe het kan zijn.

Het verdient een plek in ons hart.
Het verhaal van Mark en Dennis vertelt wie ze waren. Ons verhaal over hen vertelt wie zij zijn, voor ons; wat zij vandaag nog steeds voor ons betekenen. Zij verdienen een plek in ons hart.

En voor wie het wil geloven: er is een hart, ergens, zo groot, daar passen al onze verhalen in,
daar worden al onze herinneringen bewaard.

Ik wil afsluiten met een paar regels van een gedicht, dat afkomstig is van het monument dat in Camp Hadrian bij Deh Rawod heeft gestaan en dat ook gelezen is tijdens de afscheidsceremonie voor Dennis en Mark in Kamp Holland, april 2008. Het is van toepassing op toen. Het is van toepassing op nu, straks als we stil zijn. Het is gericht aan hen, aan Dennis en Mark: