PB. Poentjak, 26 maart 2008

Ha die Pa en Ma,

Dit is de eerste en laatste brief die ik hier op Poentjak zal schrijven want over een paar dagen nemen we definitief afscheid van iets dat ooit bijna een vakantieoord was. Bijna net zo luxe als TK ( Tarin Kowt ). Alleen het eten niet maar daar stond tegenover dat we hier lekker zelfstandig waren en geen gezeik van de officieren hadden in de vorm van, overal roken en bijna iede tenue is hier correct.

Plattegrond van het gebied  van waaruit Mark zijn laatste brief schreef aan zijn ouders en broer, Patrouillepost Poentjak, gelegen tussen Tarin Kowt ( Kamp Holland ) en de Baluchi-pas.

Ik zit nu in mijn MB-soffttop, lekker in het zonnetje, doelloos voor mij uit te staren richting de West-bank en de Baluchi -Vallei. Tussen ons en de vijand zit nu alleen nog zand. Een paar dagen gelden stonden er overal nog constatina’s en hesco’s. Als ze willen staan ze hier dus zo op de stoep. Gelukkig ligt Poentjak op een berg dus als ze komen heb je ze ruim op tijd in de gaten.

Bij de vorige postronde was er niets voor mij, dat was eigenlijk best wel een teleurstelling maar gister werd dat ronduit goed gemaakt met 3 pakketjes. Gelukkig eindelijk wat foto’s. Verder heb ik nu al een noodvoorraad Noodles dus die hoef je de eerste maand niet meer te sturen. De Donald Duck’s kom ik denk ik niet aan toe, leuk idee maar die mag je achterwege laten. De brieven deden me goed en waren leuk om te lezen ! Lekker associaal doe ik hierbij wel een verzoeklijstje:

• Een paar lege cd’s / dvd’s dan kan ik wat foto’s opsturen
• Een paar blikjes tonijn voor door de Noodles
• Eens per maand een zakje snoep of zo

Verder heb ik hier eigenlijk niets nodig, je hebt hier alles wel of kunt het wel krijgen. De sigaretten waren goed aangekomen en zijn bijzonder lekker. De kaartjes van Ernie waren lachen, van wie kwam dat idee ? Ik heb het wereldontvangertje, dat ik hier voor $10 gekocht heb bij de Afghaanse Shop van Koen Pastun op TK standaard op 3FM staan, een stukje Nederland hier, zo ver van huis.

Horen dat jullie files hebben, bij ons de Afghaanse veestapel over de weg strompelt. Horen dat jullie sneeuw dan wel regen hebben en wij hier standaard meer dan 30 graden hebben. Om ongeveel 11.00 uur worden jullie wakker met Giel Beelen, wij worden zo’n 4 uur eerder gewekt met de inmiddels vertrouwde “Morning Prayer “. Jullie hebben gister lekker Chinees gehaald, ik moest het weer eens doen met “ Stroganoff Rundvlees uit Blik “ of een Amerikaans “Ready to Eat “pakketje. Voor jullie zou de winterjas wel weer een uitkomst zijn, voor ons de blote huid of het scherfvest. Jullie hebben echte sigaretten, wij kanker dat in een vloeitje gerold is. Bij jullie gaat dadelijk de zomertijd in, bij ons niet, immers 90% is hier analfabeet en 99% heb geen klokje, die overige 1% is ISAF militair, en tja, wij hebben tijd genoeg, nog zo’n 4 maand om precies te zijn. Jullie hebben een badkamer, een douche is er niet op Poentjak en je kan schijten en de sterren bekijken tegelijk. Bij jullie heb je CO2 eisen, wij steken alles maar dan ook echt alles met diesel in de fik. Bij jullie zijn er coffeeshops, hier groeit het langs de straat, of ja, de zandweggetjes. Jullie voeren de eendjes, wij oorlog. Jullie hebben de moslims als probleem. De moslims hier vinden ons het probleem. Maar er zijn ook dingen hetzelfde, we hebben beide de Mars, Coca Cola en natuurlijk 3FM.

Patrouillepost Poentjak 

Over hoe het hier is, weet ik niet goed hoe ik dit moet verwoorden. Het is hier primitief. De huizen ( Quala’s ) zijn gebouwd van zand, steen en water. Kogels gaan er niet doorheen maar pis je er tegen aan dan valt het van ellende uit elkaar. De riolering is een sloot dan wel een kanaal, de ene doet er zijn behoefte in, de ander wast zich er in en iedereen drinkt er uit. De politie is corrupt, het leger ( ANA ) kent geen structuur. Wederopbouw heb ik nog niet gezien. De mensen zijn er ook niet aan toe. Af en toe zie je een auto, radio of telefoon maar dat is ook het enigste dat ze van de Westerse wereld hebben overgenomen. Een school heeft men niet nodig, tot +/_ 8 jaar sta je langs de straat “Pjenn”te schreeuwen wat pen betekent of je gooit stenen op de konvooien omdat je ons niet mag. Na je 8^ste trek je met een groep geiten door de provincie. Hierna wordt je boer en gemiddeld rond de 40 of 50 jaar kom je tussen 6 houten planken en wordt je onder de grond gedrukt.

Quala's in en om nabij Poentjak

Het land is mooi, de Priovincie Uruzgan wordt 360 graden omringd door bergen. Wolken zijn schaars, de zon doet uitstekend zijn ding. De maan wordt tegen een uurtje of 9 a 10 actief en deze zie je vanuit het Oosten opkomen, een geweldig gezicht. De zon stopt er echter al omstreeks 18.00 uur mee wat zorgt voor 2 a 3 donkere uren, uren die zo donker zijn dat je aan HV’s vrij weinig hebt. Het leefgedeelte wordt gekenmerkt door een stukje green, dat bestaat uit enkele bomen en grote Papaver-velden. Tussen de bergen blijft de SMOG hangen, de lucht smaakt vies en wordt aangevuld met hier en daar een zandstorm. Stof gaat overal zitten en niets blijft schoon. Bij het begin was het wennen en vies maar nu doe je met een boxershort een week, een broek 2 weken, een shirtje een halve week en sokken verwissel je als je buddy zegt dat de lucht niet te harden is. Een tijdsbesef heb je hier niet. Het maakt ook niet uit of het woensdag of zondag is, weekend hebben we hier toch niet. Hoeveel dagen je hier zit doet er ook niet toe, aftellen heeft geen zin, er is geen einddatum bekend. Af en toe krijg je een datum mee, Pasen, gesmolten chocolade eitjes en je verjaardag sponsort de baas met een taart uit de kantine. Scheren doe je hier niet, een baard is mode voor degene die baardgroei hebben. Aan foto’s maken kom je bijna niet toe, de waarneming is de belangrijkste taak, niemand is te vertrouwen.

 Afghaanse jongens bij ons konvooi, bedelende om PJENN

Over wat we in de toekomst doen kan/mag je je niet uiten i.v.m. de veiligheid. Acties worden in stilte gedaan. Over de voertuigradio’s hoor je iedere dag contactmeldingen of I.E.D.’s. Het verleden heeft beperkt spreekrecht maar alles heeft zo wie zo niet de taak om gemeld te worden. Er wordt wel gevochten maar er worden geen verliezen gelden dus het is niet van belang om te horen. 

Hoe gaat het thuis bij jullie ? Hoe gaat het met Oma ? Hier ligt van eentje de Oma op sterven, de ander wil graag naar huis dus af en toe reizen de vragen: “ Wat doe ik hier “. Ik zelf heb er nog niet zoveel last van. Tuurlijk, ik mis jullie, ik mis Ellen, Ruud en Chris, mijn vrienden, Hetty, Andre en de kids, mijn auto en een stukje luxe maar al met al valt het te doen. Hier hebben we elkaar en de berichten van het thuisfront. Dit alles maakt het acceptabel.  

Hoe gaat het met Ruud ? Nog steeds scoren aan de lopende band ? Alles nog steeds goed met Chris ? en hoe gaat het met mijn auto ? Spoiler en side-kirts al besteld ? Xenon al geplaatst ? Wat wordt het volgende ? 

Hoe gaat het met Pa ? Accountants voorbij ? Blessure-vrij voetballen ? Hoe gaat het met Ma ? Met je oog ? Veel last van ?

Dat was hem vanuit hier, bedank de buren voor de brief !

Een knuffel en een dikke kus

Mark.

Mark zijn levensverhaal in beeld: http://www.youtube.com/watch?v=QR6ITYigIqU&feature=relmfu