Bloemengroet 2017

De dinsdag na Pasen, de 18^de april 2017, 9 jaar later en nog steeds een grote belangstelling vanuit eenheid 2.4 om een groot gedeelte van deze dag met ons door te brengen, chapeau voor deze jongens.
Veel van hen hebben inmiddels de dienst verlaten maar samen met degene die nog steeds in dienst zijn weten ze ons toch jaarlijks weer te verrassen met een behoorlijke opkomst.
Dit jaar waren er minder dames en kinderen omdat er natuurlijk ook naar school gegaan moest worden en er ook gewerkt moet worden. Desalniettemin was de opkomst super:

Vanaf een uur of 11 liepen de maten van Mark binnen bij eetcafe de Buren in Boekelo, ons jaarlijks vertrekpunt. De koffie en cake stond zoals gebruikelijk, al klaar.
Martijn Schippers was al veel eerder gekomen. Hij moest nog iets voorbereiden, wat hij wilde voorbereiden wist op dat moment niemand.
Hij had zijn laptop bij zich en probeerde een en ander zo te regelen dat via zijn laptop ons iets getoond kon worden op een groot scherm.
Soms klinkt zoiets eenvoudiger dan het in werkelijkheid is……..

Sommige jongens hadden elkaar al een tijdje niet meer gezien, hier Daniel Hiemstra en Jeroen Bosch.

Toen hij alles operationeel had heb ik de jongens naar binnen geroepen. Voor ons vertrek naar Usselo gingen we eerst met zijn allen het filmpje van Martijn kijken.
Een erg emotioneel filmpje. Kort samengevat kwam het er op neer dat je een atleet zag ( Derek Redmond ) die deelnam aan de Olympische spelen in Barcelona 1992.
Hij was geprogrammeerd om die 400 meter race te winnen, had er 2 a 3 jaar alles voor aan de kant gezet. In de race kreeg hij na 150 meter een hamstringblessure en stortte ter aarde.
Men wilde hem uit de race halen maar hij stond op en huppelde verder met de vaste wil om die race af te maken.
In de bocht kwam er een man uit het publiek zo de sintelbaan op, door de beveiliging over het hoofd gezien.
Men probeerde hem tegen te houden maar hij was al bij Derek Desmond en sloeg een arm om hem heen.
Derek keek verschrikt op maar zag toen dat het zijn vader was die hem steunde en richting de finish hielp….vlak voor de finish liet hij hem alleen de finishlijn passeren…
Dit alles omlijst met het nummer You Raise me Up van Josh Groban zorgde ervoor dat iedereen met de tranen in de ogen richting Usselo vertrok.
Voor degene die het filmpje nog eens wil zien hierbij de link: https://www.youtube.com/watch?v=kZlXWp6vFdE

In Usselo kregen we door waarom we eerst naar het filmpje hebben gekeken.
Martijn had een erg mooie persoonlijke toespraak gebaseerd op het filmpje dat we vlak voor vertrek hadden gezien.

Gerard, Gisela, Ruud, Bianca, Rilana en Xavi, Leden van 2.4 en andere aanwezigen,
Velen van jullie zijn ( of waren ) net als ik militair. Daar heb je ooit voor gekozen en daar zijn de meesten ook trots op.
Mensen van buiten defensie hebben een bepaald beeld van militairen en al helemaal van infanteristen. Of dat beeld helemaal juist is weet ik niet.
De ene burger zal er misschien een positiever kijk op hebben dan de ander. Maar, wat denk ik bij veel buitenstaanders wel een gezamelnlijk beeld is,
is het beeld van een beetje stoere vent of vrouw, die niet snel bang is en doorgaat waar anderen stoppen.
Koel en zakelijk worden opties afgewogen en beslissingen genomen, soms split-second.
Voor emoties is eigenlijk geen plaats, die zijn soms lastig en die stoppen wij het liefst weg.
Dat de werkelijkheid anders is weten wij allemaal ook en dat weten Gerard en Gisela en de rest van hun gezin ook al lang.
Voor " insiders " is het geen geheim dat wij in de praktijk helemaal niet emotieloos zijn.
Wij zijn niet altijd koel en zakelijk.
Gebeurtenissen maken iets bij ons los: enthousiasme, woede, verdriet.
Wij hebben geleerd die emoties als hinderlijk te zien omdat die onze zakelijke afweging zouden kunnen vertroebelen.
Maar als wij onszelf zo eens nagaan kunnen wij allemaal momenten naar voren halen waarop wij zelf emotioneel waren.
Als wij dat betrekken op de gebeurtenissen rond 18 april 2008 springen er denk ik voor een ieder van ons vast een aantal momenten uit.
Voor mij waren dat bijvoorbeeld de herdenkingsdienst op Kamp Holland.
De route van Mark en Dennis naar het vliegtuig, samen met de "missing man " van de Apaches.
Zo was er ook een moment in het najaar 2008 waarop ik voor het eerst Gerard en Gisela bezocht.
Ik zat bij hen thuis op de bank en zag voor het eerst het filmpje dat Gerard gemaakt had met het nummer van Keith Anderson “I still miss you”.
https://www.youtube.com/watch?v=sIZ2Kfs4JCQ
Op dat moment kneep mij keel dicht en het was fijn dat Gisela op dat moment niets aan mij vroeg, want ik zou niet uit mijn woorden zijn gekomen.
Diezelfde emotie krijg ik ook bij het filmpje dat ik jullie zojuist heb laten zien bij eetcafe de Buren.
Ik zag het voor het eerst na een aanvaring met mijn oudste zoon. Toen maakte het al impact.
Enkele weken geleden zag ik het filmpje opnieuw bij een coaching-sessie. Ook toen kreeg ik weer een dikke keel.
Om meerdere redenen breng ik dit filmpje in verband met het moment van 18 april en ons samenzijn nu:

1.    Haal het beeld nog eens terug van de vader die de zoon steunt: willen wij allemaal niet graag gesteund worden?
Niet alleen als het goed gaat, maar juist ook als het tegenzit.
-      Wij willen elkaar steunen, want de gebeurtenissen binden ons samen (familie en voormalig eenheidsgenoten).
-      Door te herdenken willen wij ook Mark en Dennis steunen, ook al zijn zij helaas niet meer bij ons.
2.    Ouders en kinderen: Ruud, Bianca, Gerard en Gisela steunen al jarenlang elkaar.
Zij zouden ook nog heel graag letterlijk Mark steunen in alle plannen die hij had, maar helaas gaat dat niet meer.
3.    Het doorzetten, ook al valt de toekomst in duigen. Doorgaan, ook al lukt dat eerst niet alleen.
Het begin met hulp uit de directe kring (vader). Gerard, Gisela Ruud en Bianca zijn doorgegaan, ondanks dat hun wereld op 18 april 2008 in hun hart werd geraakt.
Zij zijn door anderen gesteund en zij hebben anderen gesteund.

Het is nu 9 jaar geleden en het lijkt erop dat de familie Schouwink al weer zelfstandig hun rondjes lopen op de sintelbaan.
Maar schijn bedriegt, want het littekenweefsel op de hamstring zit er nog steeds.
Als het weer omslaat, als er geen goede warming-up is geweest of als het littekenweefsel niet goed doorbloed is,
kan de oude blessure zo maar weer opspelen en pijn gaan doen: zij zullen mank lopen.
Laten wij er dan zijn voor hen. Want wij weten één ding zeker: als het andersom is, zijn zij er ook voor ons.

Na deze mooie toespraak en mijn dankwoord werden de gebruikelijke ballonnen opgelaten, een voor Mark en een voor Dennis.
De kinderen lieten witte ballonnen op. De ballon voor Mark was voortijdig al ontsnapt en bleef in een boom hangen.
Ik heb later op de dag nog even gecheckt of de ballon uit de boom was gekomen en alsnog richting Mark was gegaan….de boom had hem laten gaan !!
In de minuut stilte die daarop volgde kon je zien dat de ballonnen allemaal hun weg hadden gevonden.
De mooie grote roos van Rilana was in de heldere lucht heel lang te volgen…
Als afsluiter werd er door iedereen even stilgestaan bij de foto van Mark en werd er een rode roos bij de foto van Mark gelegd.

Na de ceremonie gingen we met zijn allen terug naar het eetcafe.
De broodjes kroket en broodjes gezond stonden bij aankomst al klaar op de bar, super geregeld en een grote pluim voor het eetcafe is hier op zijn plaats.
Het voelt daar eigenlijk precies als thuis….gemoedelijk en warm.
Er werd in verschillende groepjes nog even gezellig nagepraat, iedereen vond het ook wel weer eens fijn om elkaar te zien.
De dag verliep weer precies zoals we hem ons hadden voorgesteld,