Samen vragen wij ons elk jaar weer af of er nog steeds militairen bereidt zijn om naar Usselo te komen
en samen met ons een groot gedeelte van de 18de april door te brengen ?
Eenmaal per jaar ga ik met mijn zoon Ruud en met Maurice en zijn broer naar AJAX-NEC.
Maurice, beter bekend als Bassie, was een van de leidinggevende figuren binnen eenheid 2.4 in Uruzgan
en voor ons sindsdien een soort contactpersoon tussen de eenheid en ons.
Gelukkig werkt de KNVB altijd goed mee door de wedstrijd Ajax-NEC in februari te plannen,
een goed moment om een balletje op te gooien bij Maurice.
Vaak geeft hij dan al aan dat er best veel militairen zijn die ook dit jaar weer naar Usselo willen komen.
Zijn inschatting was ook dit jaar weer helemaal up to date, hij kent de jongens blijkbaar heel erg goed
en weet wel zo ongeveer in te schatten hoe de gevoelens bij de jongens zijn over de 18de April
want ook dit jaar ( 4 jaar na dato !! ) was nagenoeg het gehele peloton van Dennis en Mark
op 18 April 2012 wederom aanwezig. Degene die verhinderd waren lieten ons dat keurig vooraf weten.
We hadden bewust gekozen voor een iets later verzameltijdstip omdat men uit heel Nederland moet komen en
Twente nu eenmaal niet echt centraal in Nederland ligt.
De 18de april begint voor ons al om 06.30 uur, dan komt de ochtendkrant met daarin de in memoriam
advertentie voor Mark. Je bent en blijft altijd nieuwsgierig of hij er goed in staat.
Ook dit jaar was dat weer prima voor elkaar.
Een keer per jaar, op Mark zijn sterfdag, laten we middels deze advertentie de wereld nog een keer weten
dat ook Mark onder ons was. Hij zal en mag niet vergeten worden en zo'n advertentie zet hem in ieder geval
nog even in de schijnwerpers.Voordat wij naar het verzamelpunt konden gaan moesten we eerst nog wat
voorbereidende werkzaamheden uitvoeren. De fotograaf van de dag, mijn kameraad Henk,
was keurig op tijd bij ons huis en ook de twee witte duiven werden door duivenmelker Jan Leusenkamp
op het juiste adres en op het juiste tijdstip afgeleverd.
Ook erg bijzonder is altijd de komst van Rita ( zij leidde de uitvaart van Mark in 2008 ).
Ook bij haar heeft het heengaan van Mark een diepe indruk achtergelaten.
Tegen 10 uur vertrokken we naar Usselo. De grote foto van Mark werd op het veldje waar Mark werd
uitgestrooid geplaatst en de reeds aanwezige bloemstukken bestemd voor Mark werden door ons bij de foto gelegd.
We hadden met het crematorium geregeld dat er op deze dag geen uitstrooingen zouden plaatsvinden.
We konden dus gewoon rustig onze gang gaan. Bij het uitstrooiveldje kwamen we de eerste militaire "verkenner" al tegen,
majoor Martijn Schippers. Martijn wilde even kijken of alles nog zo was als het hoorde en even vooraf
persoonlijk eer bewijzen aan Mark. Martijn is de ceremoniemeester tijdens de bloemenhulde en moet later op de dag
zorgen dat alles een beetje goed en ordelijk verloopt.
Toen we klaar waren in Usselo en we bij het verzamelpunt
aankwamen waren de eerste gasten van de dag al binnengelopen en bezig aan hun bakje koffie en de plak krentewegge.
Tegen 11.30 uur was iedereen present en vertrokken we met zo'n 30 man richting Usselo,
een ritje van een kleine 5 kilometer.
In Usselo aangekomen kreeg iedereen een roos om deze later bij de foto van Mark te leggen.
Nadat het peloton zich had opgesteld hield Martijn zijn toespraak:
Gerard, Gisela, Ruud, Bianca en Ellen,
Leden van 2.4 en andere aanwezigen,
Het is goed dat wij hier vandaag weer samen zijn.
Het is goed dat er zoveel mensen samen met de naaste familie de herinnering aan Mark willen delen.
4 jaar na 18 april 2008, maar voor velen van jullie lijkt het nog maar zo kort geleden.
Vorig jaar 18 april, na afloop van de herdenking van Mark, kregen wij van Gerard en Gisela een CD'tje.
Daarop stonden allerlei speciale nummers die herinnerden aan 18 april 2008, herinnerden aan Mark maar ook
herinnerden aan Dennis. In de maanden na 18 april is deze CD bij ons thuis vaak afgespeeld.
De CD staat inmiddels ook op de Ipod van mijn dochter (12), die er heel graag naar luistert.
De herinneringsnummers gaan op deze manier ook weer door naar een volgende generatie.
Voor mezelf brachten deze nummers allerlei herinneringen boven.
Herinneringen aan 2008, maar ik denk o.a. ook aan het eerste nummer op de CD van Keith Anderson
" I still miss you ", dat ik bij mijn eerste bezoek aan Gerard en Gisela te horen en te zien kreeg.
Ik kreeg het toen even te kwaad. Voor jullie zal dat niet anders zijn denk ik.
Er zullen momenten zijn waarop je ineens weer terug denkt aan dat moment van 18 april 2008,
of aan een speciale herinnering die je hebt aan Mark of Dennis.
De " trigger " daarvoor kan zijn een geur, een geluid of misschien een opmerking van iemand uit je omgeving.
Maar vaak is het ook muziek die de gedachten de vrije loop laat.
Doordat ik in de afgelopen weken nadacht over muziek en de herinnering aan Mark,
kwam er steeds weer een nummer van Stef Bos bij mij boven.
De tekst van deze song wil ik als gedicht voordragen.
Ik stel mij voor dat deze tekst de gevoelens van ouders en broer zouden kunnen weergeven.
Gerard en Gisela, na afloop heb ik de originele CD voor jullie
Ik
zie je voor me
Met m'n ogen dicht
Ik kan je voelen
Met m'n hart op slot
Ik hoor je praten
Maar je bent er niet
Je bent er niet
En ik voel me verloren
Als ik jou moet verliezen
En je mag nog niet sterven
Want ik kan je niet missen
Ik kan je niet missen
Door de wind
Door de regen
Dwars door alles heen
Door de storm
Al zit alles me tegen
Door jou
Ben ik nooit alleen
Ik voel je naast me
Als ik 's nachts op straat
Wil vergeten
Wat in mijn ogen staat
Geschreven
Je moest eens weten
Door een zee van afstand
Door een muur van leegte
Door een land van stilte
Door mijn hele leven
Door de wind
Door de regen
Dwars door alles
Door de storm
Al zit alles me tegen
Door jou
Ben ik nooit alleen
Na de mooie toespraak van Martijn was het mijn beurt:
De draad is niet gebroken.
Waarom zou ik uit jullie gedachten zijn ?
Omdat jullie me niet meer zien ?
Neen, ik ben niet ver,
ik ben juist aan de overkant.
Dit zijn de eerste regels uit een gedicht dat ooit eens werd voorgedragen tijdens een herdenkingsbijeenkomst
bij het monument voor slachtoffers van Vredesmissies in Roermond. ( Het hele gedicht staat op deze site onder punt 20 ).
Voor ons is dit het gedicht der gedichten. We proberen ons leven in te
vullen zoals het gedicht beschrijft,
Mark is voor ons niet echt dood, hij is
voor ons aan de andere kant van het leven.
We praten graag over onze kinderen,
over Ruud maar ook nog steeds over Mark.
Waarom zouden we dat niet doen, ze
zijn voor ons immers het mooiste wat we gefabriceerd hebben.
We laten onze kleindochter Rilana kennis maken met de foto
op de muur bij ons thuis, haar oom Mark……
ook zij zal weten dat Mark er ooit
eens was.
We weten dat nog heel veel collega’s van Dennis en Mark die direct
betrokken zijn geweest bij het sneuvelen
van Dennis en Mark met hun zelf zo af
en toe in de knoop zitten en zich dikwijls afvragen
“ Waarom, wat is de zin van dit alles,
waar ben ik mee bezig etc. ? “
Jullie hebben allemaal eens gekozen voor een beroep binnen Defensie, een
geweldig beroep
waarbij saamhorigheid en kameraadschap zeer hoog in het vaandel
staan.
Dat zie je vandaag , 4 jaar na dato weer terug.
Jullie zijn er weer
allemaal om samen met ons een bloem te leggen in Usselo, even collectieve
aandacht voor Mark.
Heel mooi en heel warm en heel fijn voor ons als directe
nabestaanden.
We moeten echter ook met zijn allen verder.
Dennis en Mark zouden
nooit gewild hebben dat ook maar één van jullie met zijn leven in de knoop
kwam
door hun heengaan. We moeten met zijn allen proberen de draad van het
normale leven weer op te pakken,
dat geldt voor ons maar dat geldt zeker ook
voor alle collega’s van Dennis en Mark !
We gaan elkaar dit jaar nog vaker ontmoeten, het monument in Ermelo,
het
huwelijk van Roger en Wendy op 11 mei en de BBQ op 2 juni 2012,
wij kijken naar
elke ontmoeting uit, de vrienden/collega’s
van Mark hebben een hele grote plek in ons hart.
Roger en Toninho gaan zo dadelijk de twee witte duiven lossen,
de witte duif, het symbool van de liefde en het symbool van de vrede,
de vrede van het Afghaanse volk waarvoor Dennis en Mark hun leven lieten.....
De duiven kwamen een beetje moeizaam uit hun kistje maar toen ze de vrijheid hadden geroken
vlogen ze weg, eerst de verkeerde kant op om daarna richting Hengelo te vertrekken.
We kregen ze eigenlijk twee keer te zien, toen wegvlogen en even later over ons heen terug vlogen.
Erg passend en treffend, toen Mark en Dennis uit Uruzgan vertrokken deed het vliegtuig met Mark en Dennis
aan boord ongeveer hetzelfde.....
Na het lossen van de duiven werd er een minuut stilte gehouden en vervolgens werden de rozen door de
militairen bij de foto van Mark gelegd. Ook Jeroen Bosch en Stephanie hadden ergens
tussen 11 uur en 12 uur een mooi bloemstuk bij Mark's foto geplaatst.
Het zag er na afloop van de bloemengroet allemaal weer erg kleurrijk uit.
Onder het genot van een hapje en een drankje hebben we vervolgens nog even een paar uurtjes bij elkaar gezeten.
Het is jammer dat je nooit met iedereen kunt praten, daarvoor ontbreekt gewoon de tijd.
Wat ons wel is opgevallen dat er nog heel veel militairen rondlopen die nog steeds regelmatig veel last
hebben van alles wat ze gezien hebben en van alles wat ze meegemaakt hebben in Uruzgan.
Tegen drieen hebben we de laatste "gasten" uitgezwaaid en konden wij terugkijken op een geslaagde bloemengroet 2012.
Het ging allemaal precies zo als we vooraf ingeschat hadden, losjes, af en toe emotioneel maar ook weer gezellig,
precies zoals Mark het gewild zou hebben.
Toen we thuis kwamen was de postbode ook duidelijk langs geweest, onze brievenbus puilde uit van de kaartjes.
De familie komt langs, de buurtjes komen langs, bloemen worden bezorgd, kortom je zit zo'n dag niet echt alleen,
je praat veel over Mark en natuurlijk ook over de geslaagde bloemengroet van die ochtend.
Lieve mensen,
allemaal heel erg veel dank voor het feit dat jullie ons door deze toch wel moeilijke dag hebben heen gesleept,
Gerard en Gisela
Ruud en Bianca
Rilana
Ellen Eskes