Mark komt nooit meer online. Afgelopen vrijdag sneuvelde Mark in Uruzgan,
samen met zijn commandant, de eerste luitenant Dennis van Uhm.
Ze zaten samen voor in een open Mercedes Benz, zoals ze altijd samen zaten.
Mark als chauffeur, de luitenant als commandant.
Gerard en Gisela hebben mij als brigade-commandant, dus ook de commandant van Mark,
gevraagd te spreken tijdens deze dienst en ze gaven mij daarbij twee opdrachten,
nu voor deze keer kan dat, mijn verhaal moest niet alleen ernstig zijn maar ook luchtig
en ik moest zoveel mogelijk gebruik maken van soldatentaal want zo was Mark
en zo had Mark het gewild. Zoals ik al zei, Mark was chauffeur van de luitenant van Uhm,
hij was niet alleen chauffeur hij was ook een beetje zijn rem,
hij was in staat om met wederzijds respect de luitenant af en toe duidelijk zijn mening
te geven dat af en toe ontaarde in een mooi woordenspel tussen die twee.
Dat leidde tot een hecht team waarin de luitenant van Uhm voor hem een beetje uitgroeide
tot een rolmodel. Maar niet alleen deze twee waren kameraden heel het peloton ging en gaat
voor elkaar door het vuur.
Eenheid 2.4 was tijdens de voorbereiding op de uitzending
uitgegroeid tot een peloton dat alles samen deed, van stappen tot vechten en van sporten
tot lachen. Mark was gangmaker, hij was goed gebekt, hij was gerespecteerd,
had een zoals wij dat noemen een natuurlijk overwicht en zei waarop het stond ook
wanneer hem iets niets beviel. Mark was er soms ook heel duidelijk in, en nu komt het
gedeelte met de soldatentaal, Mark baalde soms van het gezeik van de officieren over tenuen,
als je buiten de poort was had je daar gelukkig weinig last van dus oh wat was hij blij als
hij op patrouille was en buiten de poort was. Herkenbare taal voor ons maar eigenlijk maar
een deel van Mark. Mark had namelijk meer in zijn mars en hoefde zich niet te beperken
tot het spreken van soldatentaal. Hij had zijn propedeuse gehaald op het HBO totdat hij besloot
dat ie, in elk geval tijdelijk, infanterist mooier vond dan studeren. Maar hij had niet alleen een
goed stel hersens, hij was ook goed in zijn werk. Door zijn peleton werd hij unaniem geroemd
als de beste soldaat van de NATO, alhoewel dat een beetje een eretitel was waarmee die zelf
was begonnen. En niet alleen omdat hij een vakman was maar ook omdat hij zeer gemotiveerd was.
Hij wist wat hij in Afghanistan deed en had een bewuste keus gemaakt om daar heen te gaan.
Hij overwoog zelfs om zich aan te melden tot de opleiding voor officier op de koninklijke militaire
academie in Breda en hij was daar ongetwijfeld aangenomen want hij was een beetje stiekum
Feyenoord fan en zoals u weet zijn die gehard, kunnen ze omgaan met teleurstellingen,
hebben ze doorzettingsvermogen en blijven altijd hopen op betere tijden.
Allemaal eigenschappen die ook voor een officier belangrijk zijn. En dan stopt ploseling de wereld,
eerste luitenant Dennis van Uhm en Mark sneuvelen, Roger Hack en Toninho Norden raken zwaar gewond.
Niet in taal te vatten wat jullie nu moeten voelen, bij ons doet het al zoveel pijn.
Wij militairen wij zijn control freaks wij willen altijd alles geregeld hebben en controle hebben
over alles wat er gebeurd en daarom plannen we alles. Niet dus, de werkelijkheid is soms gruwelijk anders.
Soms hebben we niets te plannen en gaat de dood gewoon zijn gang. Dat was zo bij Mark,
maar naast het besef dat dit onmetelijk pijn doet hebben wij als collega’s en ik als commandant
ook een ander gevoel, namelijk trots. Trots om te mogen dienen met zulke goede mensen als Mark,
trots om zulke goede militairen te mogen commanderen, trots op de moed die Mark had om te gaan
ondanks de gevaren waarvan hij zich heel bewust van was en trots op jullie, zijn familie,
zijn vriendin en zijn vrienden die dit leed moeten dragen en dit met zoveel waardigheid doen.
Dan kunt U natuurlijk zeggen “ Mooie woorden Generaal “ maar waarom moeten Nederlandse
soldaten in Afghanistan sneuvelen. Dat is een moeilijke maar terechte vraag en ik ga daar geen
politiek correct antwoord op geven maar ik zal een citaat gebruiken van dominee Maarten Luther King,
een citaat dat hij begin jaren zestig uitsprak en wat ik morgen ook zal gebruiken bij de uitvaart van
Dennis van Uhm als verbintenis tussen deze beide diensten.
Maarten Luther King zei: