toespraak3

We zij hier nu om afscheid te nemen van onze twee gesneuvelde collega's, maatjes en vrienden.
Natuurlijk schieten woorden tekort, waarschijnlijk valt er nog zo veel te zeggen maar hier in
Uruzgan, met elkaar, zullen wij ze herinneren op onze eigen manier. Vandaag staat in het teken
van het afscheid van Mark en Dennis. Onze gedachten zullen vandaag bij hun familie en
vrienden in Hengelo en Nijmegen zijn. Bij hen die de afgelopen maanden in Eindhoven afscheid
genomen hebben met het idee Mark en Dennis in Augustus weer terug te zien.

Hoe anders is het gelopen

Ondertussen zullen we hier verder moeten gaan met hetzelfde vakmanschap welk jullie tot
nu toe hebben laten zien, zelfs tijdens de gebeurtenissen van eergisteren.
Daarbij zullen we elkaar moeten helpen, van buddy tot buddy, van soldaat tot kolonel,
van mens tot mens. Niemand van ons is immuun voor verdriet maar ook niemand is immuun
voor hulp van elkaar. Alleen dan zul je in staat zijn om dit verdriet een plaatsje te geven.
Weggaan zal het nooit, het verlies van de twee maatjes en collega's zal voor altijd een kerf
op onze ziel zijn, bij de één dieper dan bij de ander maar net als een litteken zullen we er mee
moeten leven. Soms zal het litteken gaan jeuken, zeker als we geconfronteerd worden met
de herinneringen aan Mark en Dennis op de 18de April in de komende jaren,
bij erge gebeurtenissen of bij berichten op TV maar ik heb er vertrouwen in dat we allemaal
in staat zijn om de gebeurtenissen van de afgelopen dagen weg te zetten.
Dat zijn we verplicht aan onszelf, aan onze eigen familie en vrienden, aan elkaar en niet in
de laatste plaats aan Mark en Dennis. We zullen door moeten gaan als mens, als militair
van de Task Force willen we het offer van Mark en Dennis niet voor niets laten zijn.
Maar nu is het tijd om te gedenken, om Mark en Dennis het middelpunt van onze
gedachten te laten zijn, met elkaar, ieder op zijn eigen manier.
Vandaag is dat de missie. Ik wens ons allemaal en jullie vandaag heel veel sterkte
met het volbrengen van deze missie, voor jezelf, voor elkaar, voor Mark en Dennis.

Mark Schouwink
Dennis van Uhm

Rust Zacht

Goede Reis

Toespraak kolonel Task Force
Richard van Harskamp
URUZGAN

ERMELO HIER 2-4 R, ACTIE SUCCESVOL VERLOPEN....

Ermelo hier 2-4 R, actie succesvol verlopen, keer terug naar de
Remain Overnight. 18 April 2008 is een zwarte dag geworden voor
de Taskforce en de Battlegroup in het byzonder.
De operatie Nau Ghar, de eerste grote operatie van de Battlegroup
was succesvol verlopen. " Verrassend van verschillende kanten de green in "
was het motto en de technieken waren doorgesproken met alle PC'n.
Drie dagen hebben Mark, Toninho, Roger, luit Dennis van Uhm,
de rest van het peloton met OMLT en PRT quala na quala
gesearched en alles wat ze vonden meegenomen naar de overwatch.
Er was zelfs euforie aan het eind van de operatie.

Donderdag 17 april zouden ze terugkeren maar de luit besloot
i.v.m. de IED dreiging om geen haast te maken en een Remain Overnight in te richten.
Bij het loslaten daarvan en de start van de verplaatsing maakte een IED
met een doffe knal een einde aan het leven van Mark Schouwink en luit Dennis van Uhm.
Om het leven van Toninho Norden werd gevochten en dankzij de inzet
van de eerste hulp ter plaatse en het wondere werk van de chirurgen
en verpleegkundigen van de role 2 is hij weliswaar zwaar gewond
maar stabiel overgevlogen naar Nederland.
Roger Hack werd eveneens zwaar gewond via TK naar KAF getransporteerd,
eveneens stabiel gemaakt. Samen met Toninho zijn ze nu in Nederland.
We hopen en bidden voor hun leven en hun herstel.
En de collega's van het peloton, de SUA, bleven achter, verslagen als stille getuigen.

Mark Schouwink, beste soldaat van de NAVO,
althans dat zei je zelf altijd. Je wordt ook niet zomaar chauffeur van de PC.
Ik ken jouw als een jongen met humor en no nonsens.
Je maten kenden je als een kameraad die ze altijd konden vertrouwen.
Een collega met vakkennis en moed.
Je lichaam ligt hier dan wel, maar je humor, trouw en moed vergeten we niet meer.

Luit Dennis van Uhm, pelotonscommandant in hart en nieren.
Kort en duidelijk, betrokkenheid bij je mannen, collega, betrouwbaar en vakman.
Ik kende je als een gedreven PC die regelmatig even wilde sparren met de
CC en BC over ons vak en wijze van optreden.
Een leider pur sang die in korte tijd van zijn peloton een hechte club maakte.
Ermelo, hier 2-4 R zal niet meer jouw stem zijn.
We zullen je missen maar je spirit en energie zullen we meenemen
om te zorgen dat jouw werk niet voor niets is geweest.

Onze gedachten gaan uit naar de familie van Mark en Dennis.
Het is voor ons bijna niet voor te stellen hoe het voelt om een zoon te moeten missen.
We wensen u allen heel veel sterkte bij het accepteren en verwerken van dit verlies.
Mark en Dennis, jullie waren beide mijn mannen, onze kameraden.
In hart en ziel vakmannen met het hart op de goede plaats.
Militrairen vol energie, moed en creativiteit. Jullie zijn niet voor niets gestorven,
want we zullen de klus vervolgen, in de stijl die jullie beiden aansprak:
Niet bang zijn maar gewoon eropaf. Verassend en je verstand gebruiken.
Jullie hadden hetzelfde gedaan als het een van ons was overkomen.
De BG rouwt en bij velen moet dit een plaats krijgen maar we komen er
weer bovenop, dat beloven we jullie.
Het medeleven is groot en ik merk de enorme betrokkenheid van alle
eenheden op het kamp. Het lijkt wel een grote familie en ik wil jullie allemaal
van harte bedanken voor jullie bijdragen om van Mark en Dennis
op een eervolle wijze afscheid te nemen.
Mark en Dennis, jullie gaan terug naar jullie familie, we zullen jullie missen.

RUST IN VREDE .

TOESPRAAK VAN C-45 (NL) BG, luitenant-kolonel C.A. de Rijke,
bij de herdenkingsdienst van soldaat der eerste klasse Mark Schouwink
en eerste luitenant Dennis van Uhm d.d. 20 april 2008, Tarin Kowt.

Soldaat 1 Mark Schouwink, misschien wel de beste soldaat van de NATO

mark garderen

Mark werd geboren op 3 mei 1985 in een buitenwijk in Hengelo.
In een gezin met vader, moeder en één oudere broer, Ruud.
Het gezin is op enig moment dichter bij de stad gaan wonen en Mark
was graag buiten, op straat. Ogenschijnlijk nergens bang voor,
in voor een geintje en vol energie. Mark was een slimme jongen,
hij beschikte over een goed stel hersens en een eigen mening.
Daar had hij wel eens last van. Het leidde uiteraard wel eens tot conflicten met zijn ouders.
Dat herkennen we allemaal wel denk ik. Ook was Mark nieuwsgierig.
Dingen ontdekken, dingen uitproberen. Ook de dingen die nu niet meteen goed zijn voor een mens.
De littekens in zijn gezicht waren de sporen daarvan.
Maar hij bleef naar school gaan, ergens moet hij gedacht hebben dat dat toch
het verstandigst was om te doen. Hij wilde vooruit, iets bereiken in zijn leven,
al wist hij nog niet precies wat. De ommekeer kwam ruim twee jaar geleden.
Mark besloot in dienst te gaan. Een afwisselende baan,
plekken op de wereld zien en voldoende mogelijkheden om verder te komen.
Mark kwam op in Assen en deed na de AMO zijn functie-opleiding Infanterie
op de Harskamp. In het begin combineerde Mark de dienst met een HBO-opleiding
Bedrijfsmanagement in de avonduren. Als de dienst om 16.30 uur was afgelopen,
stapte Mark snel in zijn blitse grijze Opel Astra om dan in recordtijd
de A1 af te jakkeren om om 18.30 uur in de schoolbanken plaats te nemen.
Bekeuringen waren hem dan ook niet vreemd.
En die auto van hem, dat was wat. Aan alle kanten gepimpt
en uitgebouwd en van binnen voorzien van een geluidinstallatie
waarvan horen en zien je verging. Dat hoorde bij hem, dat was zijn hobby.

De HBO-opleiding viel na enige tijd slecht te combineren met het werk als militair.
Veel weg, veel op oefening. Mark vond het jammer om er mee te stoppen.
Wie weet had hij het later nog eens afgemaakt. De dienst beviel hem goed.
Het bracht structuur in zijn leven. Hij was er trots op om militair te zijn
en hij deed het merkbaar met zijn hart, want altijd stond hij klaar,
dacht hij mee, was hij behulpzaam en had hij zijn spullen op orde.
Gekscherend werd hij wel "de beste soldaat van de NATO " genoemd.
Door anderen, maar heus ook door hemzelf. Van één van de jongens
uit zijn peloton hoorde ik dat Mark zijn voorbeeld was, dat Mark hem er
doorheen sleepte als hij het even moeilijk had en dat je altijd alles aan hem kon vragen.
Meestal wist hij ook het antwoord. Dat Mark eigenwijs was,
was ook in dienst goed merkbaar. Het maakte hem niet uit wat voor rang
iemand op zijn schouders had, hij stak zijn mening niet onder stoelen of banken.
Als dingen beter konden, dan moesten ze beter.
Toen deze uitzending in zicht kwam sprak hij daar regelmatig over met zijn kameraad Jori Koops.
Hij was niet bang, hij had er zelfs zin in. " Het liefst ga ik vechtend voorwaarts ", had hij gezegd.
Hij was er zich van bewust dat er mensen zouden kunnen sneuvelen en IED's
( bermbommen ) daar had hij het ook niet zo op, daar werd hij spichtig van.
Zo verradelijk, zo oneerlijk en laf. Jori en Mark hadden het er samen over dat Mark
MB-chauffeur zou worden. Een MB ( Mercedes Benz ) staat niet bekend om zijn goede
bescherming tegen IED's. "Als de klap komt ", had Mark gezegd,
"dan hoop ik dat het meteen een fatale klap is.
Ik wil niet zonder benen verder ofzo, dan ook maar in één klap uit de voeding ".
Hoe wrang, dat precies deze vrees waarheid is geworden.
Naast de kwalificatie " beste soldaat van de NATO " vond Mark zich eigenlijk ook wel een ideale schoonzoon.
Hij was ijdel, had humor, wist mensen aan zich te binden en, niet te vergeten,
hij vond zichzelf een mooie brede vent. Hij droeg stoere tattoes op zijn armen.
Toch was het ook een middel waarmee hij zijn ouders eerde.
Hun initialen stonden getattoeëerd op zijn borst.
Grote stoere vent maar gelukkig toch ook met een klein hartje.

Mark, jongen, het is voorbij. Een IED is je fataal geworden.
Je bent KIA, Killed in Action. Actie waar je zo naar uitkeek.
Nooit meer scheuren in je Astra, nooit meer plannen maken richting KMA,
of toch de HBO afmaken, of nee, toch bij de Verbindingen gaan zodat je dicht
bij huis kon zijn. Nooit meer genieten van je vriendin Ellen, je kuikentje waar
je zo trots op was, of van je broer Ruud met wie je een huis deelde,
of van je werk waar je zo goed in was. Nooit meer hardcore muziek......
Een collega van je gaf me een briefje, met daarop de tekst:
" Niet alleen een soldaat eerste klas ( want dat was Mark, een voorbeeld voor iedereen ),
maar ook zeker een vriend eerste klas ". Als soldaat was je goed, als mens was je goed.
Ik sluit af met een gedicht waarvan ik vind dat het een goede beschrijving van Mark geeft, het heet:

VOOR HEN DIE STREDEN

Daar waar geen ruimte is voor twijfel

Waar men handelt, denkt en doet
Daar worden heldendaden geboren
Uit vastberadenheid en moed

Daar werd jij een lichtend voorbeeld
van kameraadschap, vrijheid en van kracht
Daar heb jij met het geven van je leven
Dapper en moedig je taak volbracht

Hier heb ik je nog steeds nodig
om te beseffen hoe dichtbij "oorlog " is
Hier huil ik daarom mijn hete tranen
In jouw gedachtenis

Geef mij half jouw leeuwenhart
Geef mij je vastberadenheid en moed
Wanneer ik vol respect mijn hoofd buig
en jou in stilte groet........

Mark Bedankt !

Uitgesproken op 20 april 2008
op Kamp Holland Tarin Kowt, Uruzgan
door Raadsman Sietse Sinnema