Dat was dan ook één van de redenen om aan het boek " Thuisfront Uruzgan " medewerking te verlenen. Tegenwoordig hoeven we over dergelijke zaken intern geen lange discussies meer te voeren. Daar waar we Mark nog eens in de belangstelling kunnen zetten zullen we dat doen, zolang wij leven zullen we de herinnering aan Mark levend houden is zo ongeveer ons motto. Het boek " Thuisfront Uruzgan " gaat over de mensen die achterblijven als iemand op missie naar Uruzgan gaat, wat voelen zij, hoe beleven zij de missie, hoe gaan ze om met de onzekerheden en in ons specifieke geval, hoe gaan ze om met het gegeven dat Mark niet levend terug kwam van zijn missie. We willen in dit boek ook laten blijken dat we heel veel mensen nodig hadden om ons door de moeilijkste fase in ons leven heen te loodsen. Het mooie is dat geen van deze mensen zelf dit in de gaten had maar alle bezoekjes, alle aandacht, alle begrip, alle medeleven doet je als nabestaande echt goed. Je komt te weten dat heel veel mensen Mark een geweldige goser vonden, dat heel veel mensen van hem genoten, van hem hielden. Je leert door dergelijke gebeurtenissen wat je aan je vrienden, buren, collega's, defensie en familie hebt. We zijn ze dankbaar voor alle zorgen, voor alle aandacht en voor alle begrip en hopen dat dit ook een beetje tussen de regels door te lezen is in het boek. Al deze mensen zijn mede verantwoordelijk voor het feit dat ons leven " gewoon " doorgaat na 18 april 2008. Doorgaat zoals Mark gewild zou hebben, zeggen we er dan altijd bij. We kunnen de tijd niet terugdraaien en moeten verder.