dagboekgerarda

EERSTE VERSLAG VAN GERARD AAN PELOTON 2.4 in URUZGAN
( Via dit verslag wil ik jullie op de hoogte brengen van het leven van Mark zijn ouders( Gerard en Gisela Schouwink ),
zijn broer Ruud Schouwink en zijn vriendin Ellen Eskes vanaf vrijdagmorgen 18 april 2008, 08.10 uur. )

“Tring, Tring “. Gisela denkt: “Welke idioot belt om 08.10 uur aan ? “. Ze doet de deur open en er staat een gewone man met een vrij ernstig gezicht, ik moet U wat vertellen. Gisela onderbreekt hem en vraagt “ Is er wat met Mark, is Mark dood ? ”. De man knikt en vraagt of hij even binnen mag komen. Gisela vraagt of hij wel op het goede adres is want er was iets met Mark zijn nummer vlak voor vertrek. De wekelijkse poststukjes moesten anders genummerd worden werd ons door Defensie medegedeeld, het nummer dat wij gebruikten was niet Marks nummer. Die meneer zegt: “ U bent toch Gisela en uw man heet Gerard ? “ Hij verteld Gisela wat er die ochtend gebeurd is in het verre Afghanistan, Mark is met zijn voertuig op een bermbom gereden en is daarbij om het leven gekomen, er is nog iemand overleden en er zijn twee zwaar gewonden. De man van Defensie krijgt langzamerhand Gisela een beetje tot rust, ze liep nog in haar tokkie-pak, trainingsbroek met sweater en wilde net gaan douchen. Gert Jan, zo heet die man, moest mij nog inlichten, ik wist toen nog helemaal van niets, hij mocht mij niet bellen op het werk, hij moest mij ophalen.

Om 09.15 uur kwam de telefoniste van Carint bij mij op kantoor. We zijn net verhuisd en de telefoontjes doen het nog niet allemaal zoals het hoort. “ Ik heb iemand van Defensie voor jou “. Ik had niets in de gaten, dacht niet aan Mark, ik dacht dat we één of andere rekening niet hadden betaald. Toen we over de gang liepen zei de telefoniste dat hij bij ons in de gang zat in een kamertje. Wat raar dacht ik nog maar opeens schrok ik wakker, “Er is toch niets met Mark ? , Mark is mijn zoon en hij zit op missie in Uruzgan “.
“ Weet ik niet “ zei de telefoniste. Inmiddels waren we al bij het kamertje aangekomen en daar zat die meneer. “Ga even zitten “, waren zijn eerste woorden, “ ik moet je iets ernstigs vertellen, Mark is vanochtend overleden “. Je gelooft hem niet en roept iets van “Nee, nee dat kan niet waar zijn, waar is Gisela, weet die het al ? “. 5 minuten later rijdt ik totaal gebroken met Kapitein Gert Jan van Essen ( zo heet die meneer ) naar mijn huis. Gisela, inmiddels gedoucht, vangt mij op. Bij beiden veel ongeloof, dit kan niet waar zijn, dit mag niet waar zijn. We vragen wie die andere jongens zijn ? We kennen er al heel veel van alle open dagen die we bezocht hadden, veel gezichten maar ook al veel namen. We wisten dat Mark chauffeur was van Dennis en dat er altijd wat soldaten bij hem in de jeep zaten.

De kapitein mocht niet vertellen wie die andere jongens zijn, de ouders moesten eerst ingelicht worden voordat ook maar iemand te horen kreeg wat er met de anderen uit het jeepje gebeurd was. Mijn zus werkt in hetzelfde kantoor als ik, zij had het nieuws gehoord en kwam direct naar ons huis, ook haar vriend Andre kwam er direct aan. Ik dacht “En nu eerst Ruud, zijn broer, en ook Ellen zijn vriendin, die moeten het weten voordat iedereen het weet “. Samen met mijn zwager zijn we naar Almelo gereden en hebben we het Ruud verteld. De kapitein heeft de moeder van Ellen gebeld en die heeft Ellen van school gehaald en het haar verteld en Ellen bij ons thuis afgeleverd. Chris, de vriendin van Ruud, werd ook ingelicht door Ruud en ik heb mijn schoonzus gebeld en het nieuws verteld. Om pak hem beet 10.30 uur wist elke direct betrokkene van Mark wat er met Mark gebeurd was. Om 11.00 uur werd er een speciale nieuwsuitzending aangekondigd. Minister van Defensie verscheen in beeld en vertelde wat er gebeurd was, wat we al dachten was waar, die andere jongen was Dennis van Uhm . Toninho Norden en Roger Hack waren de twee heel erg zwaargewonden. Het hele land is zwaar aangeslagen, de minister belt ons persoonlijk om zijn medeleven te betuigen, de burgemeester belt en ook de vader van Dennis belt. Er bellen er nog veel meer en het huis stroomt langzamerhand vol. Kapitein Gert Jan van Essen krijgt ineens een andere rol. Hij wordt voor ons gewoon Gert Jan, zet koffie, pakt de vaatwasser in, pakt de vaatwasser uit. Hij wordt van brenger van het slechte nieuws gepromoveerd tot eerste bediende……….nog steeds ook wordt hij overstelpt met vragen. Mark zat in het vierde voertuig. We vragen ons af hoe dat kan, waarom het vierde voertuig, waarom gaat dat ding niet af bij voertuig één ? Heeft Mark met zijn jeep een smaller bandenspoor, is dat ding op afstand tot ontploffing gebracht, heeft Mark zijn spoor verlaten ? Gert Jan kan natuurlijk op al deze vragen geen antwoord geven, alles is in onderzoek. Dit is moord, pure moord en oh zo laf. Dit voelt als een schot in de rug, dit is geen oorlog voeren en al helemaal geen wederopbouw, wat doen we daar en waarvoor doen we het……We hadden die dag voor deze vrijdag een brief van Mark gekregen waarin hij zich ook min of meer afvroeg waarom wij daar zaten als Nederlanders, zijn laatste brief, doorspekt met humor en steeds maar weer vergelijkingen maken tussen Afghanistan en Nederland.

Mark heeft ook nog een Oma, we moeten Ruud en Chris naar Oma sturen om het slechte nieuws te vertellen. Wij hebben geen tijd. Oma flipt en wordt door Ruud en Chris naar een andere tante van in de 80 gebracht onder het motto gedeelde smart is halve smart…… Aan de Zwavertsweg stroomt het huis vol, we hebben koffie en frisdrank genoeg, glazen te over maar geen kopjes genoeg, Gert Jan draait weer eens een vaatwasje……..Je vertelt over Mark, over zijn grappen, over zijn streken, er wordt veel gehuild maar er wordt ook af en toe zachtjes geglimlacht bij al die herinneringen. Je wordt heen en weer geslingerd, je wilt het nog steeds niet geloven, je denkt dat je in een slechte film bent belandt maar toch schijnt het waar te zijn. inactie

Gert Jan vraagt wat wij met de media willen. Er komt veel op je af als je niets doet, je moet direct te kennen geven wat je wilt. We willen helemaal niets, we willen met rust gelaten worden, we moeten dit zelf verwerken en hebben daar de pers niet bij nodig. Mark zijn hyves wordt meteen van de computer gehaald, Mark verdwijnt al direct van internet. De media kon daar namelijk zo foto’s vanaf halen, aldus Gert Jan. Gert Jan belt met Defensie en vertelt dat wij met rust gelaten wensen te worden. SBS6 staat dan al te filmen bij ons in de straat……..Ruud wordt bijna gek als hij in een vooraankondiging van het nieuws ziet dat er mensen bij ons in de straat gevraagd worden wat zij van Mark Schouwink vonden. Onbeschoft om direct al zo bij iemand binnen te dringen, om via het leed van anderen publiek te trekken etc. Ons wordt uitgelegd dat iedereen graag wil weten wie Mark was, wie zijn ouders zijn, wat zij ervan vinden, waar hij woont en hoe anderen over Mark denken. Als je goed nadenkt wil je dat zelf ook altijd graag weten als het ergens anders dicht bij jouw in de buurt gebeurd, we zijn nu eenmaal nieuwsgierig. s’Avonds wordt er eigenlijk best wel een heel mooi en net item over Mark en Dennis getoond in het SBS 6 nieuws. s’ Middags kwam het uitvaartcentrum langs, we hadden gevraagd naar Rita, de vrouw die de afgelopen jaren de crematie rond beide opa’s en oma geregeld had. Zij kon het zo goed vinden met Ruud en Mark en met ons. Zij wist wat wij wilden en wij wisten wat Mark wilde. De rouwadvertentie werd opgesteld maar we wisten nog niet wanneer die geplaatst kon worden, Mark moest eerst terug zijn in Nederland alvorens de advertentie geplaatst kon worden. We deden alleen maar een advertentie, bij kaarten vergeet je gauw iemand en we wisten ook niet alle adressen en kenden ook niet alle vrienden van Mark. Het werd een heel mooie advertentie in de krant van dinsdag 22 april, voor onze Mark was er een hele pagina vol. Defensie, Carint Reggeland, Tubantia, zijn vrienden, oud militairen etc, allemaal betuigden ze hun medeleven. De crematieplechtigheid zou donderdag 24 april plaatsvinden en het condoleren woensdagavond 23 april bij Yarden uitvaartcentrum. relax

Bij de voetbalvereniging Tubantia zou een sponsorloop zijn die vrijdag. Afgelasten kon niet meer, er werd een minuut stilte gehouden voor Mark. Ellen en al hun vrienden zijn daar naar toe geweest. De vlaggen hingen allemaal half stok. Mark was al 5 jaar geen lid meer van Tubantia maar zijn vader en broer nog steeds wel, af en toe voetbalde Mark nog illegaal mee als Tubantia 10 geen mensen genoeg had, zijn laatste wedstrijd speelde hij ergens in 2006. Tubantia is voor zijn vader zijn familie, wat het 2.4 voor jullie is, is Tubantia voor hem. Men schenkt bij Tubantia veel aandacht aan Mark, Ruud en mij, iedereen die ik ken deed wel wat in de vorm van een mailtje, een belletje of een kaartje, hartverwarmend voor ons allemaal. Ze slepen mij en Ruud er doorheen, de wedstrijd van zondag werd afgelast en een week later is er een minuuut stilte en spelen we met rouwbanden, Ruud moet spelen ( die kunnen ze niet missen ) en ik moet komen, Gisela laten we voor het eerst even alleen thuis, net als alle andere zondagen…..Terug naar vrijdag 18 April 2008, tegen 23.00 uur hebben we Gert Jan weggestuurd, geweldige kerel maar we wilden graag even alleen zijn met zijn tweetjes. Lekker in bed, tegen elkaar aan liggen en huilen, huilen tot je in slaap valt. Twee uur later zaten we beide al weer beneden, jankend en koffie leutend. Gauw een stukje geschreven voor de crematieplechtigheid, dergelijke dingen lukken meestal het best als het buiten donker is….. Rita heeft het donderdagochtend in het crematorium perfect voorgedragen.

Gert Jan zou zaterdag weer komen en ook iemand anders van Defensie, Luitenant Kolonel Pieter van Broekhoven. Die regelde alles rond de terugkeer naar Nederland en het ophalen van Mark vanaf Eindhoven en alles rond de crematieplechtigheid van Mark. Hij nam ook iemand anders mee vanuit Havelte, een geestelijk verzorger, een dominee, Erik Huiting. Hij wist dat wij niet kerkelijk waren maar dat was geen enkel probleem, hij was er voor ons en niet om zieltjes te winnen. Erik was dan wel dominee maar wel één uit duizenden, je kon lekker tegen hem aanlullen, had altijd een luisterend oor. Hij zei zelf niet veel, observeerde, en liet jezelf lekker aan het woord. Onder het motto “ Praat het maar van je af “ bereikte hij veel in ons gezin, iedereen houdt van Erik, als dominee en als mens.

Tussen alle bezoeken door hebben we veel gepraat en veel moeten regelen, het boekje van Mark kwam op tafel. Een boekje dat elke militair moet invullen voordat hij op missie vertrekt. Mark had gelukkig veel opgeschreven. Hij had zijn eigen crematie-plechtigheid uitstekend geregistreerd. Eenvoudig met een klein militair tintje, geen witte handschoentjes en geen bling-bling bij de militairen, Marco Borsato, Andre Hazes en Bryan Adams als muziek en koffie en cake na afloop. Samen met Gisela waren ze er een avond voor gaan zitten om alles in te vullen. Was niet nodig dachten ze…..

De burgemeester kwam langs om zijn deelneming te betuigen, de vlag in Hengelo was sinds gisteren halfstok en er kwam een condoleance register als wij daar toestemming voor zouden geven. Was accoord. Hij komt komende week nog een keer langs om het boek te overhandigen.

Pieter, onze derde kanjer, regelde alles wat er met Mark ging gebeuren. We hoefden ons nergens zorgen over te maken, we moesten alleen maar aangeven wat wij wilden. Wat wij wilden was wat Mark wilde, we hadden het boekje en wisten hoe Mark alles geregeld zou willen hebben. Op alle militaire aspecten hadden we geen invloed, het ophalen van Mark werd geregeld, het vliegtuig zou eerst maandag aankomen op Eindhoven Airport maar later werd dat vervroegd naar zondagavond 21.30 uur. Het busje zou om 18.15 uur vertrekken vanuit Hengelo en dan waren we mooi op tijd in Eindhoven. Heel wrang, het was feest in Eindhoven, PSV had juist die dag de landstitel behaald in een uitwedstrijd tegen Vitesse. De vijf personen die Mark in Garderen hadden afgezet zouden Mark ook weer ophalen, Gerard en Gisela, Ruud en Chris en zijn Ellen. Pieter en Erik zouden ons begeleiden en Gert Jan zou ook in Eindhoven zijn. Exact 18.15 uur kwamen er twee marechaussee motoragenten de straat in rijden, het busje en achter het busje weer twee motormuizen. Het busje was 15 meter lang, geschikt voor 47 personen, en 3,65 hoog………….. we gingen met zijn zevenen de bus in. Twee MP’s op motoren er voor en twee erachter, wie zijn wij dat we zo’n VIP behandeling krijgen, vraag je je af. De rit naar Eindhoven verliep voorspoedig en de ontvangst perfect. Pieter had het allemaal heel goed geregeld, we wisten precies wat er allemaal ging gebeuren en zo gebeurde het ook allemaal. Peter van Uhm en zijn vrouw Inge kwamen direct op ons af toen zij gearriveerd waren. We vlogen elkaar in de armen alhoewel we elkaar helemaal niet kenden, we hadden wel iets heel erg gemeen, we waren allebei ouders die een zoon verloren hadden en dat schept toch een bepaalde band. Om 22.20 zagen we het vliegtuig uit Uruzgan aankomen, een uur vertraging maar een perfecte landing en Mark en Dennis waren terug in Nederland. aankomst

Met veel eerbied en geduld werden de beide kisten in een speciale ruimte gezet waar wij als familie direct naar toe konden, je weet dat Mark erin ligt maar je kunt hem niet zien. Je praat wat tegen hem, je weet maar nooit wat je als overledene nog mee krijgt. Na een kwartiertje wilden we weg, we wilden naar huis en keken uit naar de dag van morgen, dan konden we zien of het wel echt ons Markie was die in die kist lag. We spraken nog even met de jongens die meegevlogen waren vanuit Uruzgan, wat waren die jongens allemaal mager geworden viel ons op. Allemaal waren ze erg aangeslagen, dat kon je zien in hun ogen. Het zijn soldaten maar oh oh wat moeten ook deze jongens zo jong al veel maken. Jori Koops mocht ook mee terug, Mark zijn legermaatje uit een ander peloton, degene die zijn plaats voor Jori heeft afgestaan : Duizend maal dank !!! We hadden afgesproken dat de marechaussee-motoren met Mark meereden en dat de bus alleen naar Hengelo ging. Mark moest nog even langs ons huis rijden ( samen met Ernie, het poppetje dat hij had meegekregen ) om hem het gevoel te geven dat hij weer thuis was. We stonden allemaal aan straat, samen met Pieter en Erik, midden in de nacht, arm over arm toen Mark langsreed, de lijkwagen stopte even en reed toen weer verder.

De volgende dag mochten we om 14.00 uur voor het eerst Mark zien. We werden echter eerst apart geroepen. Er was ons altijd verteld dat Mark toonbaar was, hij had alleen een schrammetje op zijn gezicht. Hadden we wel verwacht als je 60 meter door de lucht vliegt zonder parachute, dan kom je niet zacht neer. Er was nog geprobeerd om hem te reanimeren was ons verteld dus dan moet hij er wel mooi bij hebben gelegen anders begin je daar niet aan, een schrammetje, bleek echter iets meer te zijn. Men had Mark zo in de kist gelegd dat je maar één kant van zijn gezicht kon zien, de andere kant was iets minder. Er kwamen tijdens de plechtigheid veel bloemen voor te liggen zodat de mensen wat op afstand moesten blijven en niet konden zien wat Mark overkomen was. Je schrikt als je Mark de eerste keer ziet liggen maar ook dat gaat gauw wennen, je kijkt door alle verwondingen heen en ziet Mark daar liggen, een klein lachje om zijn mond en ook nog een tand kwijt. shoes

Mooi die schoenen, vol met Afghaans zand, ondanks alles lag hij er mooi bij, leek wel of hij zo uit de woestijn geplukt was. We zijn nog vaak geweest die week, de laatste keer samen met Gisela alleen. Zelfs die momenten ga je koesteren, je bewaart alles wat je nog hebt van Mark, wat vroeger rommel was wordt een relikwie, leven zonder Mark wordt een leven met herinneringen en een leven met een groot gat. Dinsdag’s kwam er hoog bezoek aan de Zwavertsweg, Pieter kwam met twee generaals. Generaal de Kruijf en Generaal v.d.Heuvel, een paar uur later gingen ze weer weg als Mart en Kees. We hadden lekker gebabbeld over Mark, Mart zou de speech doen en kreeg de opdracht mee om het luchtig en niet te serieus te houden. Donderdags tijdens de crematieplechtigheid bleek dat hij zich voor 1000% aan zijn woord gehouden had, een geweldige speech, zo uit het hart en erg aangrijpend en herkennend en ook nog uitleggend waarom de Eenheid 2.4 in Afghanistan zat: met woorden van Maarten Luther King maakte hij in een keer duidelijk waarom:

Mark. Sld 1^e klasse, collega en chauffeur, jij was goed en deed het goede !!

Woensdagavond, condoleren, 750 mensen de hand geschud !!! Overweldigend zoveel belangstelling, zoveel medeleven, zoveel warmte als de mensen kunnen geven. Het moet ons helpen, het moet ons troosten dat zoveel mensen de moeite nemen om de laatste eer aan Mark te brengen, hij was een kanjer, hij heeft het 100% verdiend maar ze doen het toch maar allemaal !! Zou duren van 19.00 uur tot 19.30 uur met een kleine uitloop, tegen 20.45 uur was iedereen aan de beurt geweest, de bloemenzee rond Mark was enorm en prachtig.

Donderdag werd met angst en beven tegemoet gezien, dan stop je hem echt in de oven , dan is hij helemaal weg. Wie sluit de kist, vroeg Rita, doen jullie dat zelf ? Geen haar op ons hoofd dat daar aan dacht, je sluit je eigen kind niet op !! Laat dat maar iemand ander doen. Er was veel geregeld, straten waren afgezet, zowel bij de condoleance als bij crematieplechtigheid. We wilden donderdag zelf naar het uitvaartcentrum komen, de eigen auto daar neer zetten en dan met twee volgautos naar het crematiecentrum te Usselo rijden. Dat was organisatorisch echter niet mogelijk, alle familie, 22 man, moest zich verzamelen aan de Zwaverstweg en vandaar gingen we met 6 volgauto's richting uitvaartcentrum. Okay zeg je dan maar, je weet dat alles goed geregeld wordt. Pieter had samen met Rita alles perfect voor elkaar. Zes MP motoren voor de stoet en 4 MP motoren erachter , iedereen kijk je aan, het verkeer wordt stilgelegd en je rijdt met de stoet zo naar het uitvaartcentrum, is wat anders dan met je eigen auto, allemaal heel plechtig en perfect georganiseerd maar niet helemaal onze bedoeling. Later kijk je er natuurlijk heel anders tegen aan, het was heel eerbiedig met heel veel zorg uitgevoerd en perfect gepland. De crematieplechtigheid ging als een roes voorbij, weer heel veel mensen en heel veel soldaten. De jongens die nu bezig waren met de eindoefening op de Veluwe waren de hele week in grote getale aanwezig, bij de Dodewake, bij het condoleren en bij de crematieplechtigheid en ook de 6 meegekomen jongens waren continu in beeld. Je kon wel zien dat ook die jongens een aardige tik hadden meegekregen van het gebeuren. Ik hoop dat ze gauw de draad weer oppakken en de goede herinneringen aan Mark en Dennis in hun hart bewaren. Iedereen zei “ We maken de missie af en we zullen slagen, we doen het nu ook voor Dennis en Mark “.

Na de crematieplechtigheid hebben we ook nog even gesproken met de ouders van Toninho Norden en Roger Hack. Moeilijke gesprekken want je weet niet wat je moet zeggen. Zo zwaar gewond is heel erg, vechten voor je leven en niet weten hoe je eruit komt als je het gaat redden. Het klinkt misschien cru maar Mark heeft altijd gezegd, liever in één klap weg dan zwaar gewond terug… zoiets zegt je natuurlijk niet tegen die ouders maar ik heb er wel vaak aangedacht, die gaan door een hel en misschien voor hun leven lang. Wij moeten zien dat we Mark een plaatsje geven in onze herinneringen, zal moeilijk zijn en we zullen best nog wel eens een traantje wegpikken maar we troosten ons met de gedachte dat dit Mark zijn leven was, jullie waren ook zijn familie, hij vond het prachtig in het leger, wilde door naar de KMA in Breda, had er zelf voor gekozen maar nooit verwacht dat het zo abrupt tot een einde zou komen. Hij heeft bijna 23 jaar een heel mooi leven gehad, was geliefd, had alles wat zijn hartje begeerde, heeft veel meegemaakt, tegenslagen overwonnen maar deze laffe aanval was niet voorzien, hier kun je je niet tegen bewapenen, dit was moord en ook nog een heel laffe. Wat rest zijn de herinneringen en de perfecte begeleiding van Defensie. We hebben de laatste dagen heel wat generaals ontmoet, blijken allemaal gewoon mensen te zijn, mensen met een hart op de juiste plaats, mensen die willen strijden voor het goede en mensen die willen dat wij goed door deze moeilijke tijd heen komen. Continu kunnen we een beroep doen op onze Gert Jan en Erik en ook Pieter draagt zijn steentje bij. Het medeleven vanuit Uruzgan, van jullie, het is allemaal heel erg warm oprecht en gemeend, het doet ons heel goed en als jullie straks heelhuids terug komen staat voor jullie allemaal de deur aan de Zwavertsweg 207 te Hengelo altijd wijd open !!!!