Gerard en Gisela bij Jeroen Pauw
dinsdag 13 december 2016


De documentaire "Onze missie in Afghanistan " van Sinan Can en Thomas Blom zou heel wat stof doen opwaaien was ons vooraf
door beide documentairemakers
verzekerd. Voordat ze naar Uruzgan vertrokken zijn ze bij ons thuis geweest,
uitleg gegeven wat de bedoeling van hun missie nu eigenlijk was.
Men wilde o.a. de
besluitvorming aan de kaak stellen, de besluitvorming om te kiezen voor de provincie Uruzgan.
Uruzgan, de armste provincie van Afghanistan, de provincie zonder infrastructuur, de provincie
zonder bestuur,
de provincie met veel Taliban gelieerde stammen, de provincie ( nagenoeg ) zonder politie
en zonder legereenheden, de No Go Area van Afghanistan.
Ze waren ook benieuwd naar
de effecten van de Nederlandse aanwezigheid gedurende de jaren 2006-2010,
de aanwezigheid van de ISAF troepen. De stand van zaken bekijken
van alle opbouwprojecten en men wilde
de plek bezoeken waar Mark en Dennis waren gesneuveld.

Sinan

Degene die de documentaire heeft gezien is zich waarschijnlijk een hoedje geschrokken.
Sinan en Thomas zijn met gevaar voor eigen leven door Uruzgan getrokken.
Begeleidt door een politiekonvooi geraakten ze in een 2 uur durend vuurgevecht op weg van Chora naar Tarin Kowt.
Sinan was nog nooit zo bang geweest als toen verzekerde hij ons.
Wat troffen ze aan, een totaal verwaarloosd Kamp Holland, projecten die a) of niet afgemaakt waren
of b) totaal verwaarloosd waren of c) niet van de grond waren gekomen.
Ze zijn geschrokken van de vele miljoenen aan opbouwgelden die via het smeergeldcircuit in duistere handen terecht kwamen.
In twee delen werd de missie op TV belicht.
Het eerste deel ging voornamelijk over corruptie, opbouwprojecten  en Kamp Holland.
Het tweede deel ging over de slag bij Chora. Een gevecht tussen de Nederlandse ISAF en de Taliban.
Hierbij vielen 70 burgerslachtoffers, veel vrouwen en kinderen.

Tussen het 1e en het 2de deel besteedde Jeroen Pauw een avondvullende uitzending
aan de documentaire met vele betrokkenen.

Oud Commandant der Strijdkrachten Peter van Uhm, oud-minister van Defensie Eimert van Middelkoop,  
de beide documentairemakers Thomas Blom en Sinan Can, Nathalie Righton, een Volkskrant journaliste die 3 jaar in Afghanistan heeft gewoond
en Lou Cuypers ( Nederlander die belast was met het landbouwproject van poppies naar safraan )waren de mensen die in het eerste deel de tafel vulden.
Er werd gediscusseerd over opbouwmissie of vechtmissie, over de duurzaamheid van de projecten en
ook over de corruptie in Afghanistan werd uitgebreidt gesproken.

Vooraf hadden we met de regisseur een gesprek over onze rol in het 2de deel van het tafelgesprek gehad.
Wij zouden aan tafel zitten met Peter van Uhm, Thomas Blom, en Uruzgan veteraan Nick van Baaijen en Wassilios Athanasiadis.
Pauw zou voor ons een stuk uit het boek Killid in Action, Mark Schouwink voorlezen en
daar konden wij dan vervolgens op reageren.
kia

We hadden ons voorgenomen om bijvoorbeeld te vertellen dat sterven in een oorlog heel erg is maar
dat het nog erger is als je daarna wordt vergeten.
Daarom het boek, een eerbetoon aan Mark en aan Defensie en aan iedereen die ons een warm hart toedraagt.
We zouden gaan vertellen dat de opbrengst van het boek naar de Stichting Hulphond gaat en dat Mark zo postuum
nog iets terug kon doen voor alle militairen die het soms zo moeilijk hebben na een uitzending.

Aan onze gezichten tijdens de uitzending kun je duidelijk zien dat het allemaal iets anders liep.
pauw
Er werd niet uit het boek voorgelezen en de eerste vraag die aan ons gesteld werd viel eigenlijk nog mee:
Hoe kijken jullie tegen de documentaire aan ?
Een vraag die ook al aan alle andere tafelgasten was gesteld dus vrij logisch dat die kwam...ons antwoord was iets als
"we hadden niet verwacht dat het daar nu alweer zo onveilig is en dat er van de opbouwprojecten zo weinig terecht was gekomen ".
Daarna dachten we nog steeds: Hij gaat nu uit het boek voorlezen maar nee.....
na een moeizaam intro werd ons de vraag gesteld of het het allemaal waard was geweest dat we onze zoon hadden verloren tijdens de missie.
Wij waren niet echt voorbereidt op deze vraag en kwamen met  een antwoord als
 "Voor ons was de missie op 18 april 2008 over, we hopen dat de Afghaanse bevolking nog iets overhoudt aan de aanwezigheid
van de Nederlanders, dat men zich herinnerd hoe het is om meer vrijheden te hebben, zoals tijdens de aanwezigheid van de
 Nederlandse ISAF missie. Dat het mooi was dat kinderen weer naar school konden gaan  etc etc.  

Iemand schreef een zeer waardevolle blog over de uitzending van Jeroen Pauw over Afghanistan.
We willen zijn blog hier graag met jullie delen, hij beantwoord de vraag veel beter dan dat wij ooit gekund hadden.

Over Jeroen Pauw, zingeving, pijn en een houtvlot

Stel, iemand wordt aangevallen door een groep jongeren. Een man ziet het gebeuren en grijpt in.
De aanvallers worden verjaagd en het vechten stopt. Een held is geboren, smullende media.
Stel, iemand wordt aangevallen door een groep jongeren. Een man ziet het gebeuren en grijpt in.
Het helpt niet, hij krijgt zelf ook klappen.
Ondanks zijn gebrek aan succes wordt deze man ook als held gezien.
Wederom smullende media.
Ons respect voor de man die ingrijpt is logisch.
Kern is immers dat iemand de durf had om in te grijpen en het kwade te bestrijden.
Of hij daarmee succesvol was, speelde eigenlijk een ondergeschikte rol. Hij deed tenminste iets.
Deze logica is echter niet bij iedereen geland of bekend.
Gisteren was het weer zover en kwam dat pijnlijk tot uiting. De naam: Jeroen Pauw.

jroen pauw

Nadat hij een aantal maanden terug uitgebreid had bericht over de "ophanden zijnde val van Uruzgan , was
het nu een documentaire over de huidige situatie daar die hem aanleiding gaf wederom de discussie te openen
over de vraag "of het allemaal zin had gehad ". Een goed recht van een journalist. Niest mis mee, tot zover.
Anders was het met de inhoud en kwaliteit van de uitzending zelf.
Om te beginnen waren er een paar spelers opvallend afwezig.
Het ministerie van Buitenlanse Zaken en de daarmee gerelateerde ontwikkelingswerkers hadden zich gedrukt
en verschanst op de Apenrots in Den Haag.
Het Ministerie van Defensie kan vervolgens moeilijk alleen de kastanjes uit het vuur halen,
dus ook die weigerden beleefd.
Eigenlijk net het Nederlanse elftal met alle afvallers en weigeraars. Maar ook daar kon Jeroen niets aan doen.
Gelukkig waren er belangstellenden genoeg, dus uiteindelijk was de tafel goed gevuld.
Ook met nabestaanden.
De discussie ontspon zich langs de bekende lijnen. Kreten als opbouwmissie, vechtmissie, Taliban, projecten,
Chora, alle obligate thema's kwamen voorbij en werden "flashy"behandeld.
Wat ook niet anders kan met twaalf gasten, want als iedereen zich moet of wil laten horen behoudt de discussie
de diepgang van een houtvlot.
Kun je Jeroen ook nauwelijk kwalijk nemen.

En toch deed hij iets heel erg fout. Waarschijnlijk onbewust, maar toch.
Net als een paar maanden geleden met de familie Poortema, stelde hij aan de ouders van de gesneuvelde
Mark Schouwink de vraag of de missie, zeker met alle nieuwe informatie, wel zin had gehad.
Oftewel: is uw zoon niet voor niets gestorven ?
Op het eerste gezicht een legitieme vraag, maar eigenlijk onjuist en kwetsend.
Want beste Jeroen, lees even de eerste twee alinea's van dit stukje.
Jij koppelt zingeving aan succes. Dat lijkt logisch, want wij streven allemaal naar succes, ook in militaire missies.
Het omgekeerde is echter niet waar. Als er geen succes is geweest, wil dat niet zeggen dat een missie zinloos was.
Dat blijkt uit de eerste twee alinea's, maar is ook verscholen in iedere missie.
Want militairen worden ingezet om te vechten als er geen andere middelen zijn om dat waar wij in geloven
te verdedigen, desnoods met geweld.
Want zoals een bekend Amerikaans filosoof zei:
"Het kwade in deze wereld wordt sterker als het goede niets doet.
Het kwade in deze wereld wint als het goede thuis blijft, op de bank zit en een biertje drinkt ".
Kortom: Je vecht niet primair voor succes, maar om dat te verdedigen waar wij in dit land in geloven.
Onze vrijheid, onze waarden, ons leven. Succes is daarbij altijd de doelstelling, maar niet de voorwaarde.
Dus staat ook los van zingeving. Kortom: militairen die sneuvelen bij een missie, die dienen in een land met een
democratisch gekozen parlement en worden uitgezonden op grond van een Regeringsbesluit, sneuvelen nooit zinloos.
Dat geldt voor Aldert Poortema, Mark Schouwink, alle andere gesneuvelden op missie, de 800 gesneuvelden op de Grebbeberg
en de ruim 20.000 Geallieerde soldaten die hun laatste rustplaats hebben gevonden in Nederlandse bodem.
Dus beste Jeroen: ga door met programma's maken, zeker ook over militaire inzet.
Een terecht thema, zeker in journalistiek opzicht. Dat is ook goed voor de militairen.
Want : "Dying for freedom is n't the worst that could happen, being forgotten is ".
Maar stel nooit meer aan nabestaanden de vraag of sneuvelen van hun geliefde zinvol is.
Want hun offer verdient, ongeacht het resultaat, oneindig respect.
Een zinloze pijn hoort daar niet bij.